یکی از این فسیل‌های انگور که از رشته کوه‌های آند کلمبیا کشف شده، قدیمی‌ترین نمونه شناخته شده از گیاهان خانواده انگور در نیمکره غربی زمین است.

باقی مانده فسیلی که در این مطالعه مستند شده‌اند، نشان خواهند داد که چطور گیاهان خانوادۀ انگور بعد از انقراض دایناسورها در جهان گسترش یافته‌اند.

فابیانی هررا، سرپرست نویسنده این مطالعه و متصدی موزه دیرینه‌گیاه‌شناسی در مرکز تحقیقات تلفیقی شیکاگو، در یک بیانیه مطبوعاتی او گفت: «این‌ها قدیمی‌ترین انگورهایی می باشند که تا به حال در این تکه از جهان اشکار شده‌اند و چند میلیون سال جوان‌تر از قدیمی‌ترین‌هایی می باشند که تا به حال در طرف دیگر کره زمین کشف شده‌اند.»

مثالای از فسیل‌های کشف شده دانۀ انگور

او افزود: «این کشف مهم است چون مشخص می کند که بعد از انقراض دایناسورها بوده که انگور واقعاً اغاز به گسترش در سراسر جهان کرده است.»

هنگامی گیاهان به طور فسیل یافت خواهد شد، تقریباً همیشه به شکل دانه می باشند، چون بافت‌های نرم زیاد تر به شدت تجزیه خواهد شد. قدمت خانواده انگور به نزدیک به ۶۶ میلیون سال پیش برمی‌گردد که سن قدیمی‌ترین فسیل‌های دانه انگور کشف‌شده در هند است.

تاریخچه این فسیل‌ها تقریباً با اتفاقات انقراض جمعی فاجعه‌آمیزی همزمان است که اکثر گونه‌های گیاهی و جانوری روی زمین، از جمله همه دایناسورهای غیرپرنده را از بین برد. این اتفاقات انقراض که مسیر زندگی روی زمین را به طور اساسی تحول داد، به نظر می‌رسد ناشی از برخورد یک سیارک غول‌پیکر بوده باشد.

هررا او گفت: «ما همیشه به حیوانات و به اختصاصی دایناسورها فکر می‌کنیم، چون آن‌ها بزرگ‌ترین موجوداتی بودند که تحت تأثیر قرار گرفتند، اما اتفاقات انقراض تأثیر بسیاری روی گیاهان نیز گذاشت که این تثیر در برخی اوقات کاملا مثبت می بود. در تاثییر این اتفاقات جنگل‌ها به شکلی اساسی دچار تحول شدند که تحول ترکیب گیاهان نیز بخشی از این تحول می بود».

نویسندگان این مطالعه نظر می‌کنند که ناپدید شدن ناگهانی دایناسورها به طور بالقوه بر ترکیب جنگل‌ها به روشی تأثیر گذاشته است که پیروزی خانواده انگور را ممکن ساخته است.

مونیکا کاروالیو، همکار نویسنده این مطالعه و مسئول پشتیبانی‌موزه دیرینه‌شناسی دانشگاه میشیگان، در یک بیانیه مطبوعاتی او گفت: «حیوانات بزرگ همانند دایناسورها اکوسیستم‌های اطراف خود را تحول خواهند داد. ما فکر می‌کنیم که اگر دایناسورهای بزرگی در جنگل پرسه می‌زدند، به گمان زیادً درختان را می‌انداختند و به طور مؤثر جنگل‌ها را نسبت به امروز بازتر و کم‌درخت‌تر نگه می‌داشتند.»

به همین علت بعد از انقراض جمعی، برخی از جنگل‌های گرمسیری، از جمله جنگل‌های آمریکای جنوبی، در نبوده است دایناسورهایی که قبلاً تراکم گیاهان را کنترل می‌کردند، اغاز به شلوغ‌تر شدن کردند. در همین عرصه اکولوژیکی تازه می بود که گیاهان خانواده انگور اغاز به گسترش کردند.

هررا در بیانیه مطبوعاتی او گفت: «مطالعۀ فسیل‌ها به ما مشخص می کند که گیاهانی که حالت «تاک‌همانند» دارند، در همین زمان اغاز به رشد و گسترش زیاد تر کرده‌اند».

دوره بعد از اتفاقات انقراض جمعی این چنین با انفجاری از تنوع در بین پرندگان و پستانداران همراه می بود که این تنوع امکان پذیر برای گیاهان انگور نیز سودمند بوده باشد چون این حیوانات می‌توانستند به گسترش دانه‌ها پشتیبانی کنند.

کشف این فسیل‌های تازه انگور، فهمیدن ما را از تاریخ تکاملی این گروه گیاهی مهم و این چنین نحوه پراکندگی آن در سراسر جهان بعد از انقراض دایناسورها ارتقا می‌دهد.

این مطالعه این چنین پافشاری می‌کند که چطور رویدادهای زمین‌شناسی بزرگ همانند انقراض جمعی می‌توانند مسیر تکامل حیات را به طرق غیرمنتظره‌ای شکل دهند. در این مورد، انقراض دایناسورها امکان پذیر در واقع فرصتی را برای گیاهان انگور تشکیل کرده باشد تا شکوفا شوند و به قسمت مهمی از تنوع زیستی سیاره ما تبدیل شوند.