وی در ادامه درمورد راهکار دولت بعدی برای عبور از مشکلاتهای اقتصادی فرمود: دولت آینده چاره‌ای جز دراز کردن دست جلو مردم ندارد. ما دیگر منبع های بیکران به گفتن رانت نداریم و باید سرزمین را با اندوخته‌های مردمی اداره کنیم. برای این کار باید بتوانیم مطمعن ملی را از طریق افزایش شراکت مردم جلب کنیم، از نظر فرهنگی نیز زندگی مردم و طبقه متوسط را به رسمیت بشناسیم.

اندوخته‌های داخلی و خارجی باید به سمت گسترش زیرساخت‌ها جذب شود و ارتقاع منفعت وری و مبارزه بافساد نیز دو ماموریت مهم دولت بعدی است. دولت باید دخالت در اقتصاد را افت دهد و در صدر همه‌ی این ها، در اولین زمان باید سختی وحشتناکی که روی توده حقوق بگیر وجود دارد را کم کنیم.

اقتصاد ایران هزار مشکل دارد، اما من حتی یک عدد از آن را هم بدون راه حل نمی‌دانم. همه مشکلات اقتصادی ایران راه حل دارد. دولتی که با شراکت حداکثری شکل بگیرد و نقش و رنگ ایدئولوژیک در آن کمتر باشد و به طور فنی به مسائل بپردازد، نیاز امروز ماست.

او افزود: هیچ کشوری بدون دقت به معیشت مردم نمی‌تواند ادامه دهد، هیچ کشوری نیز بدون اندوخته‌گذاری و همکاری با قسمت خصوصی نمی‌تواند مردم را منتفع کند.

این اقتصاددان درمورد حرکت دوگانه پزشکیان نسبت به اقتصاد اظهار داشت: ما در حوزه تشکیل ثروت با حداکثر توان فعال خواهیم می بود، در حوزه توزیع ثروت نیز با حداکثر توان به معیشت توده مردم دقت می کنیم. ۲۰ میلیون خانوار حقوق بگیر و بازنشسته ایران قوت خریدشان الان که سخن بگویید می‌کنیم کمتر از ۵۰ درصد سال ۹۶ است. در حالیکه تشکیل ناخالص ۱۵ درصد اضافه شده است. ما مردم را در ۶ سال تازه غارت کردیم، توده ایرانی را غارت کردیم، تشکیل ثروت داشتیم، اما به مردم نرسیده است. به همین علت همه می‌گویند اگر دولت سیزدهم کار کرده بعد چرا سر سفره ما نیست؟

همه پول‌هایی که از سفره محرومان دزدیده شده در کاناداست. اگر ما تشکیل ملی نداشتیم، قوت خرید همه افت اشکار می‌کرد، اما هنگامی تشکیل ملی مثبت می‌شود، همزمان حقوق ۲۰ میلیون خانواده اضافه نمی‌شود، این قیمت افزوده تبدیل سود اضافی می‌شود که اصلا در ایران نمی‌ماند. ما به شدت در حال کار کردن برای دولت ترودو در کانادا هستیم. پزشکیان می‌خواهد این روال را آخر دهد.

لیلاز درمورد خطرعدم دقت به حل مشکلاتهای داخلی و مسائل سیاست خارجی او گفت: من برای سیاست خارجی نقش مهمی قائل هستم، اما تعیین کننده نیست.

عمده مسائل ایران را باید در داخل و در سیاست‌ها و حالت داخلی جستجو کنیم. دولت در ایران امکانات زیاد گسترده و متنوعی برای حل مسائل اقتصادی دارد. من به هیچ وجه ایران را سرزمین بیچاره‌ای در حل مسائل سیاسی و اقتصادی نمی‌دانم. ما یکی از بهترین کشورهای خاورمیانه هستیم، در حالیکه تحت تحریم‌های ظالمانه‌ی تاریخ قرار داریم و بیشتر از ده سال طول کشیده، تا این مدت هم درآمد نفتی خوبی داریم. اقتصاد ما نیز اقتصاد متنوع و خوبی است.

بر خلاف آنچه در دعواهای داخلی توی سر اقتصاد زده می‌شود، زیرساخت و منبع های و ظرفیت‌های خوبی در اقتصاد و صنعت داریم. در حالیکه رشد اندوخته ثابت در ایران متوقف شده، ادامه رشد اقتصادی از محل رشد منفعت وری اتفاق افتاده است؛ به این علت من به هیچ وجه امکانات و ظرفیت‌های اقتصادی ایران را دست کم نمی‌گیرم.