شواهد بسیاری وجود دارد که مشخص می کند که نئاندرتال‌ها نیز قوت تکلم داشتند؛ اما برای جواب به این سوال، ابتدا مهم است که بین گفتار و زبان اختلاف قائل شویم.

گفتار به توانایی گفتن شفاهی صداها و کلمات اشاره دارد، حال آنکه زبان زیاد پیچیده‌تر است و شامل منفعت گیری از آن صداها برای به اشتراک گذاشتن ایده ها با دیگر افراد است.

برخی تحقیقات مشخص می کند که گفتار زمان‌ها قبل از این که انسان‌های خردمند و نئاندرتال‌ها در درخت تکاملی از هم جدا شوند (که بین ۴۰۰ هزار تا ۸۰۰ هزار سال پیش رخ داده است)، بوجود آمده و گسترش یافته است.

آندری ویشدسکی، عصب‌شناس دانشگاه بوستون، به وب‌سایت لایو ساینس او گفت: «آخرین جد مشترک انسان‌های مدرن و نئاندرتال‌ها قبل از این که [در درخت تکاملی] از هم جدا شوند، ساختار گفتاری مفصلی داشتند.»

یکی از قانع‌کننده‌ترین شواهد برای حمایتاز این نظریه این است که انسان‌های خردمند و نئاندرتال‌ها دو جهش تکاملی در ژنی به نام «پروتئین پی ۲ جعبه سرچنگالی / FOXP2» دارند. این ژن با کنترل ماهیچه‌های دهان و صورت که به تشکیل گفتار پشتیبانی می‌کنند، مرتبط است. جهش در این پروتئین می‌تواند علتنقص زبان در انسان شود.

ویشدسکی او گفت که این نشان می دهد که نئاندرتال‌ها قادر بودند حرکات مرتبط با گفتار را انجام بدهند. 

اما هم چنان سوال اینجا است که قوت زبانی‌ آن‌ها در چه حد بوده است؟

آندری ویشدسکی  و همکارانش با مطالعه انسان‌های امروزی مبتلا به اختلالات زبانی دریافتند که انسان‌ها از طریق سه فنوتیپ گوناگونِ فهمیدنِ زبانی ( به نام‌های زبان نحوی، اصلاح‌کننده و دستوری) تکامل یافته‌اند.

گسترش یافتهترین فنوتیپ، که زیاد تر مردم امروزی از آن برخوردار می باشند، زبان نحوی است. او او گفت که زبان نحوی روایت‌های پیچیده را منتقل می‌کند، از ضمایر ملکی منفعت گیری می‌کند و شامل زمان‌های فعل و حروف اضافه مکانی است.

یک فنوتیپ فهمیدن زبانی با ویطگی‌های ساده‌تر، فنوتیپی به نام زبان اصلاح‌کننده است که شامل فهمیدن رنگ‌ها، اندازه‌ها و اعداد است.

این پژوهشگر او گفت که سومین فنوتیپ فهمیدن زبان با کمترین پیچیدگی فقط شامل فهمیدن زبان دستوری است. 

به کانال تلگرام یورونیوز فارسی بپیوندید

ویشدسکی می‌گوید که فنوتیپ فهمیدن زبان دستوری به گمان زیاد در اغاز تاریخ تکامل ما، اندکی بعد از جدا شدن دودمان انسان از دودمان شامپانزه‌ها در شش میلیون سال پیش، تکامل یافته است.

این محقق او گفت که زبان اصلاح کننده کم کم ۳ میلیون سال سپس تکامل یافت، چون انسان ها اغاز به ساخت ابزارهای سنگی کردند و به جستوجو آن زبان نحوی بوجود آمد که تنها به ۷۰ هزار سال پیش یاز می‌گردد.

ویشدسکی در توضیح حرف های‌های خود کفت که «به این علت نئاندرتال‌ها به گمان زیاد همانند ما سخن بگویید می‌کردند، اما فنوتیپ زبانی اصلاح‌کننده‌ای داشتند. او او گفت: «در واقع، نئاندرتال‌ها امکان پذیر همانند یک کودک ۳ ساله سخن بگویید کرده باشند – گفتار را به خوبی گفتن می‌کردند، اما فهمیدن زبان نحوی نداشتند.»

درخت تکاملی در موزه تاریخ طبیعی اسمیتسونیان در واشنگتن. به تاریخ ۲۰ طوئیه ۲۰۲۳

ساختار شنوایی شبیه با انسان‌های امروزی نشان از فهمیدن زبانی بالای نئاندرتال‌ها دارد

برخی از تحقیقات فسیلی نیز از این ایده حمایتمی کند که نئاندرتال‌ها دارای زبان بودند. به گفتن مثال، در یک مطالعه در سال ۲۰۲۱ در مجله «اکولوژی و تکامل طبیعت»، سی تی اسکن‌های گرفته شده از استخوان‌های مربوط به توانمندیهای شنوایی نئاندرتال‌ها اشکار کردند که نئاندرتال‌ها و انسان‌های مدرن نسبت به دیگر انسان‌های اولیه از حساسیت بیشتری نسبت به برخی صداها در محدوده فرکانس زبان گفتاری برخوردار می باشند.

رولف کوام، مردم‌شناس دیرینه‌پژوه از دانشگاه بینگهمتون نیویورک و یکی از نویسندگان این مطالعه، به لایو ساینس او گفت: «به نظر می‌رسد بین نئاندرتال‌ها و انسان‌های خردمند و به گمان زیادً توانمندیهای زبانی آم‌ها، نوعی هم‌گرایی در توانمندیهای شنوایی وجود دارد. از آنجایی که نگه داری اندام‌های حسی از نظر انرژی پرهزینه است، اکثر موجودات توانایی های حسی را که از آنها منفعت گیری نمی کنند، تکامل نمی‌دهند. بنابر این نظریه، اگر نئاندرتال‌ها الگوی شنوایی انسان مدرنی داشتند، به گمان زیادً می‌توانستند گفتار انسان مدرن را فهمیدن کنند و به این علت، نوعی زبان داشتند.»

با این حال، کوام اذعان کرد که در رابطه توانمندیهای زبانی نئاندرتال‌ها تردید وجود دارد.

او او گفت: «زبان نئاندرتال یکی از قدیمی‌ترین سؤالات در مطالعات تکاملی بشر است.»

به گفتن مثال، برخی از مطالعات فسیلی همانند مطالعاتی که بر روی استخوان هیوئید در گردن (که در تشکیل گفتار نقش دارد) انجام شده است، بی نتیجه بوده است.

کوام او گفت، با این حال، اکثر کارشناسان اعتقاد دارند که نئاندرتال‌ها توانایی زبانی دارند.

او او گفت: «حداقل، [نئاندرتال ها] یک سیستم ارتباطی داشتند که زیاد پیچیده تر از [سیستم] انواع گونه میمون‌ها یا گونه‌های انسان‌های اولیه می بود.