درواقع از نظر آماری و بر پایه فرمول اراعه‌شده از نرخ بیکاری، به دو علت این نرخ می‌تواند کاهشی باشد؛ اگر افراد در جست‌وجوی کار بالاخره مشغول به کار شوند یا اگر افراد در جست‌وجوی کار از اشکار کردن کار نومید شده و از این پروسه دست بکشند.

چه دلیلی می‌تواند به این چنین وضعیتی منجر شود؟ آیا این یک خبر خوش است که سفره‌های مردم آنقدر پربرکت شده که دیگر جستوجو کار و فعالیت نیستند؟ مسلما جواب خیر است. آمار و رقم های نشان‌دهنده یک حقیقت دیگر است؛ افراد تحصیل‌کرده‌ای که آنقدر به جستوجو کار مناسب با تحصیلاتشان یا حداقل مقداری نزدیک به آن گشته‌اند که دیگر رسما از جست‌وجوی آن دست کشیده‌اند.

به همین علت هنگامی سپس از یک دوره طویل بحران، این مشاغل ازبین‌رفته مجدد برمی‌گردند و با این که نرخ بیکاری به طور مقطعی افت می‌یابد، رشد اقتصادی تفاوت چندانی نمی‌کند.

بحران فرد دیگر که می‌توان آن را از جمله مشکلاتهای اساسی بازار کار نامید، بحران بیکاری زنان تحصیل‌کرده است. بر پایه آمار اراعه‌شده، بیشتر از ۴۰‌درصد افراد بیکار سرزمین دارای تحصیلات عالی دانشگاهی می باشند. حال تنها نزدیک به ۱۱‌درصد از نرخ شراکت اقتصادی را زنان راه اندازی خواهند داد و این یعنی نزدیک به ۸۹‌درصد از زنان بالای ۱۵سال ایران بیکار می باشند. در شرایط اقتصادی که این چنین ارقامی را از بازار کار ناظر هستیم، چطور امکان دارد نرخ بیکاری به طور محسوس افت یافته باشد؟

در آخر به نظر می‌رسد اظهار نرخ بیکاری متفاوت و به‌ظاهر کمتر، نمی‌تواند به‌تنهایی حلال مشکلاتهای اقتصادی سرزمین همچون بیکاری فراگیر و افت نرخ شراکت اقتصادی باشد و به زبان خودمانی‌تر با حلوا حلوا کردن دهن شیرین نمی‌شود و حل این بحران عظیم اقتصادی، نیازمند بازدید دقیق‌تر و تحول بنیادین در سیاست‌های اقتصادی است.