دوم و هفتم فروردین، تیم ملی فوتبال ایران که مقداری پیش‌تر در جام ملت‌ها ناکام شده و در دیداری پرحرف‌و‌حدیث به قطر باخت و از گردونه رقابت‌ها کنار رفت، در دیداری رفت و برگشت و در چارچوب رقابت‌های انتخابی جام جهانی به مصاف تیم نه‌چندان سرشناس ترکمنستان رفت. ایران که برای قطعی‌شدن صعودش به مرحله دوم انتخابی جام جهانی به شش امتیاز این دو دیدار نیاز داشت، به هدفش رسید؛ ولی نمایش تیم ملی در بازی برگشت و اراعه یک بازی نه‌چندان منسجم، مجدد نگرانی‌ها را درمورد دانش فنی امیر قلعه‌نویی و کادر فنی‌اش به بار آورد.

یقیناً پیش از رسیدن به این مقوله بد نیست دو تحولی که در نوع خود تازگی داشت، هم در دست بازدید قرار بگیرد. اولین و با اهمیت ترین اتفاق مربوط به تغییراتی در فهرست تیم ملی فوتبال ایران برای این دو بازی می بود. قلعه‌نویی که پیش‌تر از سوی منتقدانش سرزنش شده می بود که زمان بازی‌کردن به جوانان و تحول نسل را از فوتبال ایران گرفته، سپس از تمدید سخن‌و‌حدیث‌دار قراردادش، درمورد این نوشته روی خوش نشان داد. او برای ظاهر امر هم که شده، هشت بازیکن جوان فوتبال ایران را به ترکیب تیم ملی فراخواند و در کنارش قید دعوت‌کردن از سه قدیمی سرباز را زد.

نفراتی همانند امین حزباوی، سعید سحرخیزان، حسین گودرزی، مهدی لیموچی، جواد آقایی‌پور، محمد قربانی، آرشا شکوری و محمدرضا آزادی در فهرست تازه قرار گرفتند و چهره‌هایی همانند کریم انصاری‌فرد، وحید امیری و احسان حاج‌صفی برای این دو بازی به اردوی تیم ملی دعوت نشدند. دعوت از این هشت بازیکن در کنار سامان فلاح که پیش‌از‌این هم در اردوی تیم ملی وجود داشت، این نوید را می‌داد که تیم ملی پوست‌اندازی ملموسی کند و رو به آینده حرکت کند؛ به‌اختصاصی این که نه ترکمنستان روی کاغذ رقیب سرسختی می بود و نه این که دیگر همانند قبل، شرایط صعود به جام جهانی دشوار است. برخلاف انتظارات و یقیناً مطابق به اظهاراتی که قلعه‌نویی پیش از این بازی‌ها داشت، زمان چندانی برای منفعت گیری از این بازیکنان جوان حاصل نشد؛ چراکه تعدادی از آن‌ها نیمکت‌نشین و تعدادی دیگر هم سکونشین شدند. گو این که یکی، دو چهره جوان از بین چهار نفری که قرار می بود برای اولین بار برای تیم ملی ایران بازی کنند، هم خوش‌شانس بودند که دو بازیکن مهم تیم ملی مصدوم شدند و به جای آن‌ها داخل زمین شدند.

به‌این‌ترتیب، حتی با وجود دعوت از بازیکنان جوان، قلعه‌نویی عملا زمان بسیاری در اختیار آن‌ها نگذاشت تا همان گونه‌که خودش پافشاری کرده اشکار شود، نتیجه‌گرایی برایش مهم‌تر از جوان‌گرایی در این مقطع باشد.

در کنار این مورد، سرمربی تیم ملی فوتبال ایران تصمیم او گفت و گو‌برانگیزی هم گرفت که موافقان و مخالفانی داشت. ماجرا مربوط به منفعت گیری از سیدحسین حسینی، دروازه‌بان ذخیره تیم ملی، در دیدار برگشت روبه رو ترکمنستان، در ترکیب مهم می بود. این جابه‌جایی در شرایطی انجام شد که علیرضا بیرانوند نه در دیدار رفت اشتباهی مرتکب و نه دچار صدمه دیدن شد. هرچند ناگفته پیداست این حق مربی است که بازیکنان مدنظرش را در ترکیب بچیند؛ ولی داستان سیدحسین از وقتی خبرساز شد که باشگاه فوتبال استقلال با صدور بیانیه‌ای، انتقادی نرم از امیر قلعه‌نویی داشت که چرا از کاپیتان استقلال در کنار دو دفاع کننده دیگر این تیم در ترکیب تیم ملی ایران منفعت گیری نمی‌کند. آن بیانیه جنجال خبری بسیاری به همراه داشت؛ ولی پیشنهاد‌پذیری قلعه‌نویی از باشگاه استقلال، از آن دست اتفاقات نقدپذیری می بود که دامن سرمربی تیم ملی را گرفت.

اکنون احتمالا قلعه‌نویی مجدد سری به آمار بزند و یکی، دو نوشته را برای بازی تیمش برجسته کند یا این مورد را گوشزد کند که ایران برای اولین بار توانسته در خانه ترکمنستان به برتری برسد؛ ولی آشکار است که این توجیهات پاک‌کردن صورت‌قضیه است

تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ها درباره انتخابات، سیاست، اقتصاد، ورزش، حوادث، فرهنگ وهنر و گردشگری را در آینده دنبال کنید.

اکنون با کنارگذاشتن این موارد، فرصتی دست داده تا شرایط فنی تیم قلعه‌نویی در دو بازی نوروزی برسی شود. ایران در دیدار رفت با اراعه یک بازی منسجم با نتیجه ۵ بر صفر به برتری رسید؛ ولی در عین ناباوری در دیدار برگشت، در اغاز باختن قافیه به رقیب گمنامش می بود که خلاقیت مهدی طارمی و مهدی قایدی، گره کور این بازی را باز کرد و تیم ملی در شرایطی که انتهای دیدار می‌رفت تا بازی برده را مساوی کند، با یک گل به برتری رسید؛ یقیناً با اراعه یک نمایش او گفت و گو‌برانگیز.

قلعه‌نویی اگرچه توانست مأموریت را کامل کند و ایران را مسافر مرحله بعدی کرده و دو بازی اینده با هنگ‌کنگ و ازبکستان را تشریفاتی کند؛ ولی تا این مدت سینوسی‌بودن بازی‌های تیم ملی در عصر این مربی دلواپس‌کننده است. ایران در جام ملت‌های آسیا با این چنین نمایشی یکی در بین خوب بازی کرد و در روزی که نوبت روی بد بازی تیم ملی می بود، در نیمه‌نهایی در عین ناباوری مغلوب قطر شد و از جام کنار رفت. یقیناً قلعه‌نویی و کادرش بعد از جام ملت‌ها هم حاضر به پذیرفتن این چنین نقد‌هایی نبوده و با دعوا به مخالفان، مباحث نقل‌شده را پای حب و بغض گذاشتند؛ ولی اکنون امیر قلعه‌نویی و کادرش چه خوش‌شان بیاید چه نه، تیم ملی اسیر این چنین چرخه‌ای شده و دو دیدار روبه رو ترکمنستان به‌خوبی نشان داد که امیر، با لیاقت دریافت لقب «آقای یکی در بین» است.

باوجوداین قلعه‌نویی درست همانند اتفاقاتی که بعد از جام ملت‌ها رقم خورد، حاضر به پذیرفتن این نوشته نشد. او این بار زمین چمن مصنوعی ترکمنستان را بهانه کرد و مجدد از آن جملاتی منفعت گیری کرده که اگر مهاجمانش دقت می‌کردند، این چنین می‌شد و چنان. او او گفت: «اجازه بدهید به تیم ترکمنستان برای بازی خوبی که انجام داد، تبریک بگویم. آن‌ها تیم و سرمربی زیاد خوبی دارند؛ اما در ابتدا باید بگویم این زمین لذت فوتبال را گرفت و از AFC و فیفا شگفتی می‌کنم که چطور اجازه دادند در این زمین بازی بین‌المللی انجام شود. این زمین لذت فوتبال را گرفت. مسئله تاریک این بازی زمین می بود….قضیه مهم این می بود که مجدد از موقعیت‌های‌مان منفعت گیری نکردیم. می‌توانستیم با اختلاف دو، سه گل به پیروزی برسیم و یقیناً در دقایق آخر این گمان وجود داشت که بازی به تساوی کشیده شود».

قلعه‌نویی اگرچه در تلاش است تا از زیر بار نقد نمایش‌های سینوسی فرار کند، ولی این نوشته از چشم تعدادی از کارشناسان هم نهان نمانده؛ آن‌ها هم شیوه منفعت گیری از جوانان دعوت‌شده به تیم ملی و تعداد دقایقی را که به آن‌ها بازی رسیده، نقد کرده‌اند و هم سینوسی بازی‌کردن تیم ملی را. یکی از این افراد حمید درخشان است. سرمربی اسبق پرسپولیس سپس از دو بازی ایران روبه رو ترکمنستان او گفت: «آشکار است که ما شرایط زیاد پایداری نداریم. یک بازی خوب بازی می‌کنیم و یک بازی خوب نیستیم و ایدئال بازی نمی‌کنیم. ضمن این که تحول و تحول و جوان‌گرایی با یکی، دو بازیکن نمی‌شود. باید با تدبیر جوان‌گرایی کرد. جوان‌گرایی اگر با برنامه انجام نشود، هارمونی تیم بر هم می‌خورد. احتمالا نتوانند ارامش ملزوم را به وجود بیاورند. گرفتاری زیاد می‌شود. این‌ها حتما دغدغه‌های مربی تیم ملی است. من جوان‌گرایی در تیم ملی نمی‌بینم. با تحول اجباری یکی، دو بازیکن جوان‌گرایی نمی‌شود. برای جوان‌گرایی ملزوم می بود برنامه‌ای از چند سال پیش انجام دهیم؛ اما الان ریسک است. اکنون باید این خطر را بپذیریم. امیدوارم جواب بدهد».

اکنون احتمالا قلعه‌نویی مجدد سری به آمار بزند و یکی، دو نوشته را برای بازی تیمش برجسته کند یا این مورد را گوشزد کند که ایران برای اولین بار توانسته در خانه ترکمنستان به برتری برسد؛ ولی آشکار است که این توجیهات پاک‌کردن صورت‌قضیه است. او دیگر نه بهانه این را دارد که تیم را به‌تازگی در دست گرفته و نه می‌تواند ادعا کند که بازی‌های تدارکاتی نداشته است؛ چراکه همین اکنون بیشتر از یک سال است که سرمربی تیم ملی ایران است و در جام ملت‌های آسیا هم به قدر کافی بازی داشت که بتواند تعدادی از آن‌ها را پای بازی تدارکاتی بگذارد. احتمالا امیر یکی در بین خوب و بدبودن تیمش را نپذیرد؛ ولی اگر دلسوزی در‌این‌بین وجود دارد که آینده فوتبال ایران برایش اهمیت داشته باشد، باید این نقیصه را گوشزد کرده تا سرمربی بتواند در آینده از این انگ فرار کند.