نشانگرهای زیستی هیچ زمان افترا نمی‌گویند و اکنون با پیشرفت علم، راهکارهای بسیاری درمورد افزایش طول عمر انسان به دست آمده است.

به نقل از popularmechanics تیمی از محققان سوئدی، مطالعه‌ای را بر روی خون (نشانگرهای زیستی حاضر در خون) ۴۴ هزار فرد بالای ۶۴ سال انجام دادند (که نزدیک به ۱۲۰۰ نفر از آنها بالاتر از ۱۰۰ سال سن داشتند). نتایج این مطالعه در GeroScience انتشار شده و بزرگترین مجموعه داده‌های افراد به حساب می اید که می توان در آن به بازدید و قیاس شاخص‌های خونی افرادی با عمر طویل با افرادی با عمر مختصر‌تر پرداخت.

تاثییر عوامل ژنتیک و سبک زندگی بر طول عمر

دانشمندان در میانه انجام این بازدید، به مغایرت‌های بسیاری رسیدند. در مقاله انتشار شده می‌خوانیم:« تفاوت در مقادیر نشانگرهای زیستی بین افراد صدساله و غیرصدساله در بیشتر از یک دهه قبل از مرگشان بیانگر این است که عوامل ژنتیکی و یا به گمان زیاد قابل تحول شیوه زندگی، در سطوح نشانگر زیستی انعکاس یافته و امکان پذیر نقش مهمی را در طول عمر استثنایی افراد ایفا کند.»

کارین مودیگ، دانشیار اپیدمیولوژی موسسه کارولینسکا، در جمع‌بندی این مطالعه به این مسئله اشاره کرد که در افرادی که به مرز صد سالگی رسیده‌اند، سطح گلوکز، کراتینین و اسید اوریک در بدن‌شان از شصت سالگی به سپس، کم بوده. او در این رابطه او گفت:« نمایه‌های نشانگرهای زیستی در بدن افراد صد ساله به طور همگن و بدون فراز و نشیب خاصی بوده.»

به طور خلاصه، برای طول عمر زیاد تر، باید مصرف قند را محدود کرده و از کلیه‌ها و کبد مراقبت کرد. با بالا رفتن سن، این پیشنهاد‌ها مهمتر خواهند می بود. نویسندگان این مقاله در ادامه یادآور شده‌اند:« سطوح بالای کلسترول و آهن و سطوح پائین گلوکز، گاما گلوتامیل ترانسفراز (آنزیم GGT که زیاد تر در کبد یافت می‌بشود)، آلکالین فسفاتاز، لاکتات دهیدروژناز و ظرفیت کلی اتصال آهن، با رسیدن به سن ۱۰۰ سالگی ربط نزدیکی دارد.»

مواظب تغذیه، الکل و کبد و کلیه باشید

در شرایطی که اعضای این تیم هیچ نتیجه‌گیری خاصی درمورد فاکتورهای سبک زندگی یا ژن‌های مسئول قیمت‌های نشانگر زیستی نداشته‌اند، مودیگ حرف های:« معقول است این‌طور فکر کنیم که عواملی همانند تغذیه و مصرف الکل در رسیدن به سن صدسالگی تاثیرگذار می باشند.» او در عین حال به افراد پیشنهاد کرده که مواظب سلامت کلیه و کبد و این چنین سطح گلوکز و اسید اوریک بدنشان باشند.

تحقیق انجام شده، شامل داده‌های برسی سلامت ۴۴ هزار فرد سوئدی بین ۶۴ تا ۹۹ سال است. این افراد برای ۳۵ سال زیرنظر بودند و ۱۲۲۴ نفر از آنها به مرز صد سالگی رسیدند. مسئله دلنشین دقت اینجاست که ۸۵% از افرادی که صدسالگی را توانایی کردند، خانم بودند. مودیگ یادآور شده که ۱۲ نشانگر زیستی مبتنی بر خون، مرتبط با التهاب، متابولیسم، کارکرد کبد و کلیه، سوء تغذیه و کم‌خونی مورد بازدید قرار گرفته که همه اینها با مطالعات قبلی درمورد پیری و مرگ و میر مرتبط بودند. اعضای این تیم بر این باورند که از این دوازده نشانگر زیستی، ده مورد با رسیدن به سن ۱۰۰ سالگی مرتبط می باشند.

به طور کلی، افرادی که به مرز صد سالگی رسیده‌اند، از سپس از شصت سالگی، سطح گلوکز، کراتینین و اوریک اسید خونشان پائین بوده. مودیگ در عین حال به این مسئله اشاره کرد هم افراد ۱۰۰ سال به بالا و هم افراد زیر ۱۰۰ سال، مقادیری خارج از محدوده طبیعی را در دستورالعمل‌های سلامتی‌شان داشته‌اند که به گمان زیاد به این خاطر است که این شاخص‌ها برروی جمعیت جوان‌تر و سالم‌تر تنظیم شده است. او در این باره او گفت:« حتی اگر تفاوت‌های کشف شده توسط ما، کوچک هم باشند، بیانگر یک ربط احتمالی بین سلامت متابولیک، تغذیه و عمر طویل می باشند.»

او در عین حال به این مسئله اشاره کرد که به گمان زیاد در برخی اوقات، رسیدن به سنین بالا، فاکتوری به نام شانس هم دخیل خواهد می بود ولی با تفاوت‌های مشاهده شده در نشانگرهای زیستی، ژن‌ها و سبک زندگی نیز در این کار تاثیرگذار می باشند.