نتایج این پژوهش نه تنها برخی از تفاوت‌هایی را که در نحوه پیشرفت آلزایمر مشاهده می‌کنیم را به نمایش گذاشته است، بلکه نشان‌دهنده نیاز به درمان متفاوت در هر یک از انواع گوناگون است که به‌طور بالقوه نرخ بالای ناکامی در یافتن درمان‌های موفق تا بحال را توضیح می‌دهد.

آلزایمر نه تنها بیماری زیاد بی‌رحم برای افرادی است که بر تاثییر آن از بین می‌روال و هم برای عزیزان آنان، بلکه می‌تواند سیستم‌های مراقبت‌های بهداشتی را با افزایش سن جمعیت تحت تاثییر قرار دهد. دانشمندان با آگاهی از این مشکل و مزیت‌های بی‌شمار حاصل از حل آن، مجموعه وسیعی از داروها را علیه این بیماری آزمایش کرده‌اند. تعداد بسیاری از این‌ داروها در مدل‌های حیوانی کارکرد مساعد داشته‌اند اما در آزمایش‌های انسانی ناکامی خورده‌اند.

به تازگی با اولین داروی تازه آلزایمر که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا  (FDA) طی ۱۸ سال قبل در سال ۲۰۲۱ تایید شد پیشرفت‌هایی حاصل شده است این چنین نتایج قابل دقت بهتری در سال قبل برای داروی شگفت‌انگیز احتمالی دونانماب اظهار شد، اگرچه هر دو این داروها مشکلات خود را دارند.

برخی از دانشمندان علوم اعصاب نظر کرده‌اند که عدم پیروزی این است که چندین بیماری تحت گفتن آلزایمر در کنار هم قرار گرفته‌اند و نتایج پژوهش تازه شواهدی برای این گمان اراعه می‌دهد.

گروهی به رهبری بتی تیمز از دانشگاه وریج (Vrije) آمستردام، مایع مغزی نخاعی ۴۱۹ فرد مبتلا به آلزایمر و ۱۸۷ فرد گروه کنترل را برای ۱۰۵۸ پروتئین آزمایش کردند. در نیمی از مبتلایان پیشرفت زوال عقل مشاهده شد. پژوهشگران قبلا سه زیرگروه را بر پایه آزمایش پروتئین کمتر شناسایی کرده بودند.

آلزایمر با تشکیل پلاک‌های بتا آمیلوئید در مغز مرتبط است که می‌توان از آن برای تشخیص این نوع بعد از مرگ منفعت گیری کرد؛ به این علت جای شگفتی نیست که برخی از آنهایی که مورد بازدید قرار گرفتند، با برچسب زیرگروه یک، تشکیل آمیلوئید را در بین دیگر ویژگی‌های نزدیک، افزایش دادند. با این حال، زیرگروه پنج در واقع تشکیل آمیلوئید را افت داد که با اختلال در سد خونی مغزی همراه می بود و رشد سلول‌های عصبی آنها نیز مهار شد.

زیرگروه ۲ دچار افت بیشتر از حد سیناپس‌ها و پروتئین‌های مرتبط با میکروگلیا (سلول‌های ایمنی مغز) شد. زیرگروه سه، نادرترین، اختلال در تنظیم RNA را نشان داد، در حالی که در زیرگروه چهار مشکل انگار مربوط به شبکه کوروئید می بود که مایع مغزی نخاعی را تشکیل می‌کند.

هر زیرگروه دارای مشخصات ژنتیکی خاصی است که نشان دهنده خطر بالاتر است. به گفتن مثال، زیرگروه یک با غنی‌سازی ژن TREM۲ مرتبط است که پیش از این با آلزایمر مرتبط بوده است.

اگر آلزایمر این چنین دلایل مولکولی متغیری داشته باشد، ناکامی‌های قبل در تشکیل درمانی موثر منطقی است. حیوانات آزمایشگاهی که برای شباهت و با تغییرات ژنتیکی رایج پرورش داده خواهد شد، به گمان زیاد همه یک نوع را تکرار می‌کنند. مولکولی که بیماری را در یکی قطع می‌کند، به گمان زیاد در فرد دیگر موفق می‌بشود، با این حال، وقتی که در انسان آزمایش بشود، انتظار داریم که فقط بر روی بخشی از گروه مطالعه کار کند.

اگر دارویی، همان درمانی می بود که انتظارش را داشتیم و تخریب عصبی را در همه افراد دارای آن نوع متوقف می‌کرد و ممکن می بود برای اثبات قیمت دارو در آزمایش‌های بالینی کافی باشد اما تعداد مقداری از داروها موثر واقع شدند.

چیزی که در یک پنجم از گروه درمان به‌طور قابل قبولی کارایی دارد، امکان پذیر کارکرد ضعیفی در گروه کنترل داشته باشد که بدون حجم نمونه زیاد بزرگ (و زیاد گران) از نظر آماری معنی‌دار نخواهد می بود. تشخیص این مزایا حتی دشوارتر خواهد می بود که دارویی برای یک نوع زیان اور باشد، همانطور که امکان پذیر در رابطه داروهای موثر آمیلوئیدی که به زیرگروه پنج داده شد صدق کند.

اگر مشکل همین باشد، امکان پذیر تیمز و  همکاران وی راه‌حلی داشته باشند. اگر با مثالبرداری از مایع مغزی نخاعی افرادی که در کارآزمایی های آینده ثبت نام کرده‌اند، بتوان نوع آلزایمر آنان را شناسایی کرد، می‌توان داروهای تازه برای هر زیرگروه را مورد آزمایش قرار داد.

یافته‌ها امکان پذیر اهداف تازه امیدوارکننده‌ای را برای چندین زیرگروه نشان دهند. مقصد قرار دادن تشکیل آمیلوئید به نظر راهکاری عملی است اما فقط برای زیرگروه یک، در حالی که راه‌های محافظت از رگ‌های خونی مغز امکان پذیر در برتری برای زیرگروه پنج باشد. زیرگروه‌های ۲ و پنج نسبت به زیرگروه‌های دیگر از پیشرفت سریع تر بیماری و امید به زندگی کوتاهتر رنج می‌برند که می‌تواند اطلاعات مهمی برای افرادی باشد که در آینده در این گروه‌ها تشخیص داده خواهد شد.

شایان ذکر است که بیماری آلزایمر شایع‌ترین نوع زوال عقل است. آلزایمر بیماری پیشرونده است و با از دست دادن حافظه خفیف اغاز می‌بشود و به گمان زیاد تبدیل از دست دادن توانایی انجام مکالمه و عکس العمل به محیط خواهد شد. بیماری آلزایمر تکه‌هایی از مغز را دچار خواهد کرد که فکر، حافظه و زبان را کنترل می‌کنند.

افراد جوان امکان پذیر به بیماری آلزایمر مبتلا شوند، اما کمتر این چنین موردی شایع است. تعداد افرادی که با این بیماری زندگی می‌کنند هر پنج سال سپس از ۶۵ سالگی دو برابر می‌بشود. پیش‌بینی می‌بشود که این تعداد تا سال ۲۰۶۰ تقریبا سه برابر شوند و به ۱۴ میلیون نفر برسند. علائم این بیماری می‌تواند برای اولین بار بعد از ۶۰ سالگی ظاهر بشود و خطر ابتلا به آن با افزایش سن افزایش می‌یابد.

علائم اولیه بیماری شامل فراموشی رویدادها یا مکالمات تازه است و با گذشت زمان، به مشکلات جدی حافظه و از دست دادن توانایی انجام کارهای روزمره تبدیل خواهد شد. داروها امکان پذیر علتبهبود یا افت پیشرفت علائم شوند این چنین برنامه‌ها و خدمات می‌توانند به حمایتاز افراد مبتلا به این بیماری و مراقبان آنان پشتیبانی کنند. هیچ درمانی وجود ندارد که بیماری آلزایمر را درمان کند و در مرحله های پیشرفته، از دست دادن شدید کارکرد مغز می‌تواند علتکم آبی، سوءتغذیه یا عفونت بشود. این عوارض می‌تواند تبدیل مرگ نیز شوند.

نتایج این پژوهش در نشریه Nature Aging انتشار شده است.