نزدیک به ۲۴ سال پیش “دایانا بیانچی” با میکروسکوپ به قطعه‌ای از تیروئید انسان نگاه کرد و چیزی را دید که فورا علتتعجب اش شد. نمونه از زنی می بود که کروموزوم XX داشت. با این وجود، بیانچی از طریق لنز میکروسکوپ درخشش غیرقابل تکذیب کروموزوم‌های Y را مشاهده کرد. او می‌گوید:”به وضوح بخشی از تیروئید او کاملا مذکر می بود”.

بیانچی مشکوک می بود که علت مشاهده کروموزوم‌های Y بارداری آن زن بوده است. سال‌ها پیش این بیمار جنین نر را حمل کرده می بود که سلول هایش در مقطعی از رحم خارج شده بودند. آن سلول‌ها در تیروئید مادرش و تقریباً به طور قاطق یک دسته از اندام‌های دیگر قرار گرفتند و هویت و کارکرد سلول‌های زنانه‌ای را که آن‌ها را احاطه کرده بودند گرفتند تا بتوانند همزمان کار کنند. بیانچی با شگفتی او گفت: “تیروئید او به طور کامل توسط سلول‌های پسرش بازسازی شده می بود”.

پرونده این زن منحصر بفرد نبوده است. تقریبا هر بار که جنین لانه گزینی و اغاز به رشد می‌کند تکه‌هایی از خود را به داخل بدنی که در آن قرار دارد می‌فرستد. رسوبات دست کم از هفته‌های چهار یا پنج بارداری اغاز شده و تقریبا در هر قسمت از آناتومی ما که دانشمندان آن را بازدید کرده‌اند از جمله در قلب، ریه‌ها، سینه‌ها، روده بزرگ، کلیه‌ها، کبد، مغز، مستقر خواهد شد.

سلول‌ها امکان پذیر برای دهه‌ها یا حتی همان طور که تعداد بسیاری از دانشمندان گمان می‌کنند برای یک عمر باقی بمانند، رشد کنند و تقسیم شوند و در فردی که آنان را آبستن کرده جذب شوند. “جی. لی نلسون” از مرکز سرطان فرد هاچینسون در سیاتل می‌گوید: “تقریباً می‌توان آن‌ها را پیوند عضو مهم تکامل در نظر گرفت. میکروکایمریسم امکان پذیر رایج‌ترین روشی باشد که در آن سلول‌های ژنتیکی یکسان بالغ خواهد شد و همزمان در داخل دو بدن رشد می‌کنند”.

این انتقالات بین نسلی دو طرفه می باشند. با عبور سلول‌های جنینی از جفت به بافت‌های مادر تعداد مقداری از سلول‌های مادر به بافت‌های جنین مهاجرت می‌کنند جایی که می‌توانند تا بزرگسالی باقی بمانند. به این علت، مبادله ژنتیکی امکان پذیر چندین بار در طول زندگی رخ دهد.

برخی از محققان بر این باورند که افراد امکان پذیر موزاییک‌های مینیاتوری تعداد بسیاری از اقوام شان از طریق زنجیر بارداری باشند: خواهر و برادر بزرگ ترشان یا مادربزرگ مادری شان و یا هر دائی و خاله‌ای که امکان پذیر مادربزرگ شان قبل از تولد مادرشان باردار شده باشد. همانند این است که شما همه خانواده خود را در درون خود حمل می‌کنید.

فکر می‌بشود که هر فردی که جنینی را حمل کرده است حتی برای زمان کوتاهی و هر فردی که تا به حال در رحم زندگی کرده تاثییر می‌گذارد. به نظر می‌رسد پستانداران دیگر از جمله موش، گاو و سگ نیز در اطراف این میراث سلولی حرکت می‌کنند. با این وجود، “سینگ سینگ وی” ایمنولوژیست و متخصص اطفال در بیمارستان کودکان سینسیناتی می‌گوید:”سلول‌های قرض گرفته شده همیشه در نقاط یکسان یا به همان تعداد ظاهر نمی‌شوند. در تعداد بسیاری از موارد فکر می‌بشود که سلول‌های میکروکایمریک در غلظت‌هایی در نزدیک به یک در ۱ میلیون وجود دارند سطوحی که برای تعداد بسیاری از سنجش‌های بیولوژیکی نزدیک یا در مرز تشخیص می باشند”.

برخی از دانشمندان استدلال کرده اند که سلول‌های زیاد پراکنده و ناسازگار به گمان زیاد نمی توانند اثرات معناداری داشته باشند. حتی در بین محققان عرصه میکروکایمریسم فرضیه‌های مربوط به کاری که این سلول‌ها انجام خواهند داد اگر اصلا انجام بدهند زیاد او گفت و گو برانگیز می‌باشند. با این وجود، تعداد بسیاری از متخصصان اعتقاد دارند که سلول‌های میکروکایمریک فقط مسافران غیرفعال نیستند بلکه در دریای ژنومی دیگران سرگردان می‌باشند. آن سلول‌ها موجودات ژنتیکی نزدیک در یک اقامتگاه خارجی می باشند با انگیزه‌های تکاملی خود که امکان پذیر با انگیزه صاحبخانه شان در تضاد باشد و امکان پذیر بر تعداد بسیاری از جنبه‌های سلامت تاثییر بگذارند: حساسیت ما به بیماری‌های عفونی یا خودایمنی، پیروزی در بارداری و احتمالا حتی بر روی حرکت. اگر معلوم بشود که این سلول‌ها به اندازه‌ای که برخی دانشمندان اعتقاد دارند مهم می باشند امکان پذیر یکی از دست کم گرفته شده‌ترین معماران زندگی بشر باشند.

اکنون محققان نکاتی را کشف کرده اند که این سلول‌های سرگردان در حال انجام چه کاری می باشند. برای مثال، مطالعاتی صورت گرفته بر روی موش‌ها مشخص می کند که میکروکایمریسمی که نوزادان در دوران بارداری به ارث می‌برند امکان پذیر به تنظیم دقیق سیستم ایمنی آنان پشتیبانی کند و بدن نوزاد را در برابر عفونت‌های ویروسی مقاوم کند. با بالا رفتن سن آن جوندگان سلول‌های مادرشان امکان پذیر به آخر بارداری خود پشتیبانی کند و به آنان پشتیبانی می‌کند تا جنین را که از DNA نیمه خارجی راه اندازی شده به جای یک تهدید ناآشنا خوش خیم قلمداد کنند.

“ویلیام بورلینگهام” متخصص پیوند در دانشگاه ویسکانسین در مدیسن می‌گوید به طور شبیه میکروکایمریسم ارثی به توضیح این که چرا برخی مطالعات نشان داده‌اند که افراد در پذیرفتن اعضای بدن از مادرشان بهتر از پدرشان عمل می‌کنند پشتیبانی کند. بورلینگهام در اغاز دهه ۱۹۹۰ میلادی یک بیمار پیوند کلیه را درمان کرد که به طور ناگهانی دارو‌های سرکوب کننده سیستم ایمنی خود را متوقف کرده می بود حرکتی که باید علترد اندام تازه توسط بدن اش می‌شد.

با این وجود، بورلینگهام به می‌گوید: “حال آن بیمار خوب می بود. کلیه بیمار از مادرش گرفته شده می بود که سلول‌هایش تا این مدت در خون و پوست اش در گردش بودند. هنگامی بدن او با بافت‌های پیوند شده روبه رو شد تازه واردان را بیش‌تر همانند به هم دید”.

حتی سلول‌های جنینی که در دوران بارداری به درون مادر می‌پیچند امکان پذیر سلامت کودک را تحکیم کنند. “دیوید هیگ” زیست شناس تکاملی در هاروارد باور دارد که این سلول‌ها امکان پذیر برای استخراج بهینه منبع های از مادر در نقاط گوناگون مستقر شوند: در مغز برای جلب دقت بیش تر، در پستان برای تحریک تشکیل بیش‌تر شیر و در تیروئید برای جذب گرمای زیاد تر بدن.

او می‌گوید سلول‌ها امکان پذیر با باروری مادر نیز مرتبط باشند و فاصله بین زایمان‌ها را افزایش دهند تا مراقبت بی‌وقفه تری به نوزاد بدهند. در واقع، نمایندگان جنین می‌توانند به گفتن خبرچین برای فرزندان آینده که در همان رحم زندگی می‌کنند خدمت کنند.

اگر جنین‌های بعدی ربط بسیاری بین خود و خواهر و برادر‌های بزرگ ترشان تشخیص ندهند امکان پذیر به جای گذاشتن چیز‌های اضافی برای خواهر و برادر‌های آینده که امکان پذیر پدر آن‌ها نیز با متفاوت از پدر آنان باشد زمان جذب مواد مغذی از بدن مادرشان حریص‌تر شوند.

شناسایی مزایای میکروکایمریسم برای مادران دشوراتر بوده است. یکی از احتمالات آن است که هر چه سلول‌های جنینی به طور کامل به بدن مادر نفوذ کنند او بهتر می‌تواند بافت جنین خود را تحمل کند و گمان سقط جنین یا زایمان پرخطر را افت دهد. در واقع، می‌توان آن را بیمه نامه یک کودک برای مادر قلمداد کرد.

در آن صورت هر چه فرد با همسر شبیه باردار بشود عوارض بارداری همانند پره اکلامپسی* نادرتر می‌بشود. هنگامی که مادران فرستاده‌های سلولی را برای نوزادان خود می‌فرستند امکان پذیر بتوانند خواب آلودگی کودک را افت دهند یا خشمگینی او را مهار کنند.

ممکن میکروکایمریسم همیشه با مادران مهربان نباشد

نلسون و پژوهشگران دیگر دریافته اند که گمان ابتلا به انواع خاصی از بیماری‌های خود ایمنی در دراز زمان در زنان دارای سلول‌های جنینی بیش‌تر افزایش می‌یابد احتمالا به این علت که سلول‌های فرزندان شان به نادرست توسط برخی از اندام‌های بعد از زایمان به گفتن مهاجمان ناخواسته برسی خواهد شد. در آزمایش‌های صورت گرفته بر روی موش‌ها شواهدی یافت شده که نشان خواهند داد سلول‌های میکروکایمریک جنین امکان پذیر آنتی بادی‌هایی تشکیل کنند که می‌توانند به سلول‌های مادر دعوا نمایند. با این وجود، حالت از این نیز پیچیده‌تر است. نلسون در رابطه سلول‌های جنینی در هم تنیده می‌گوید: “فکر نمی‌کنم آن‌ها بازیگران بدی باشند”. او و همکاران اش هم این چنین دریافته اند که سلول‌های جنینی امکان پذیر بعضی اوقات اوقات در برابر خود ایمنی محافظت کنند که تبدیل افت برخی از بیماری‌ها همانند آرتریت روماتوئید در طول بارداری و زمان کوتاهی بعد از آن بشود.

در عرصه‌های دیگر نیز سلول‌های جنینی امکان پذیر به مادر هم پشتیبانی کنند و هم صدمه برسانند یا آن که اصلا نه آسیبی و نه کمکی را به همراه نداشته باشند. سلول‌های میکروکایمریک مشتق از جنین در حال سفر به بافت‌های قلبی موش‌هایی می باشند که حملات قلبی اواسط بارداری را توانایی کرده اند و هم این چنین در لوزالمعده موش‌های دیابتی تازه مادر شده نشسته و در داخل تومور‌های انسانی و زخم اسکار سزارین نهان شده اند. با این وجود، دانشمندان یقین نیستند که سلول‌های خارجی علتصدمه خواهد شد یا خیر.

جواب دادن به این سوال زیاد دشوار است، چون مطالعه سلول‌های میکروکایمریک زیاد چالش برانگیز است. آن سلول‌ها امکان پذیر در همه ما وجود داشته باشند، اما تا این مدت نادر می باشند و زیاد تر در بافت‌های داخلی غیرقابل دسترسی نهان می باشند. محققان تا این مدت نمی توانند بگویند که سلول‌ها به طور فعال در مکان‌های از پیش تعیین شده مستقر خواهد شد یا توسط سلول‌های مادر به اندام‌های خاصی کشیده خواهد شد یا فقط جریان طبیعی خون را به مثابه رسوبات رودخانه جستوجو می‌کنند.

هم این چنین، هیچ اتفاق نظری در رابطه مقدار میکروکایمریسم که یک بدن می‌تواند تحمل نماید وجود ندارد. با این وجود، در صورتی که سلول‌های میکروکایمریک نقشی در پیروزی خودایمنی یا تشکیل همانند داشته باشند ظرفیت بالقوه درمان‌ها نیز می‌تواند زیاد زیاد باشد.

بورلینگهام می‌گوید یک گزینه امکان پذیر تزریق سلول‌های مادر به بیماران پیوند عضو باشد که می‌تواند همانند سفیران کوچک بدن را به پذیرفتن هرگونه بافت تازه ترغیب کند. درمان‌های الهام گرفته از میکروکایمریسم می‌توانند به افت بار ناشی از بارداری‌های پرخطر پشتیبانی کنند که به نظر می‌رسد تعداد بسیاری از این درمان‌ها توسط بدن مادر تشکیل خواهد شد که جواب ایمنی تهاجمی نامناسبی را تشکیل می‌کند. ویژگی‌های بنیادین این سلول‌ها حتی می‌تواند به محققان در طراحی درمان‌های بهتر برای بیماری‌های ژنتیکی در رحم پشتیبانی کند.

با این وجود، پیش از اجرای این دیدگاه‌ها باید به برخی از سوال‌ها جواب داده بشود. محققان شواهدی را کشف کرده اند که نشان خواهند داد سلول‌های میکروکایمریک از منبع های گوناگون امکان پذیر بعضی اوقات با یکدیگر رقابت کنند یا حتی در تلاش برای تسلط جانشین یکدیگر شوند.

اگر همین پویایی در درمان‌های آتی انجام بشود پزشکان امکان پذیر ملزوم باشد مواظب باشند که کدام سلول‌ها را و در چه وقتی به افراد معارفه می‌کنند. مسئله اساسی‌تر آن که دانشمندان تا این مدت نمی توانند بگویند چند سلول میکروکایمریک برای اعمال تاثییر بر سلامت یک فرد خاص ملزوم است اغاز‌ای که به گمان زیاد تعیین می‌کند که این درمان‌های نظری تا چه اندازه امکان تحقق عملی دارند.

با این وجود، حتی در بین این عدم قطعیت‌ها کارشناسانی وجود دارند که بر اهمیت احتمالی میکروکایمریسم اصرار می‌ورزند. آنان اشاره می‌کنند که سلول‌های میکروکایمریک به قدری پایدار، فراگیر و از نظر تکاملی باستانی می باشند که باید اثری داشته باشند. این حقیقت ساده که به آن‌ها اجازه داده می‌بشود در حالی که رشد و تحول می‌کنند برای دهه‌ها باقی بمانند می‌تواند چیز‌های بسیاری در رابطه مصونیت و فهمیدن مان از خود به ما بیاموزد. بیانچی که خود پسری به دنیا آورده می‌گوید:”این نوشته در ذهن ام تصورم از آن چه هستم را تحول می‌دهد و علتمی‌بشود که فکر کنم هیچ زمان بدون فرزندم نیستم و او نیز بدون من نیست”.

پره اکلامپسی یا مسمومیت حاملگی از انواع بیماری‌های خطرناک دوران بارداری است که برای مادران با سختی خون بالا سپس از هفته بیستم بارداری تشکیل می‌بشود. مادری که فشارخون بالا در بارداری داشته باشد امکان پذیر به پره اکلامپسی نیز دچار شده باشد. مسمومیت حاملگی تنها به معنی بالا رفتن فشارخون نیست.