به نقل از اس‌اف، محققان دانشگاه ایالتی جورجیا به درکی در رابطه نحوه شکل‌گیری ربط غیرکلامی ما بر پایه زبان مادری رسیده‌اند.

شیدا اوزچالیشکان(Şeyda Özçalışkan)، نویسنده این مطالعه، استاد روانشناسی در ایالت جورجیا، سال‌ها است که به بازدید پیوند پیچیده بین زبان و تفکر می‌پردازد.

آخرین تحقیقات او بر روی بزرگسالان می بود و اکنون بر روی کودکان بین سه تا ۱۲ سال تمرکز کرده است که انگلیسی یا ترکی زبان مادری آنهاست.

انتخاب زبان انگلیسی و ترکی برای مطالعه زیاد مهم می بود.

او که زبان مادری‌اش، ترکی است، در یک بیانیه دانشگاهی می‌گوید: انگلیسی و ترکی مورد قیاس اولیه قرار گرفتند چون از نظر نحوه سخن بگویید در رابطه رویدادها با هم تفاوت دارند.

اگر به زبان ترکی سخن بگویید کنید و بخواهید داخل شدن فردی به خانه را توصیف کنید، باید جملات را قسمت قسمت کنید. برای مثال بگویید او در حال دویدن می بود و سپس داخل خانه شد. اما اگر به زبان انگلیسی سخن بگویید کنید تنها می‌گویید: او دوان‌ دوان داخل خانه شد. همه اجزاء در یک جمله فشرده قرار می‌گیرند. به این ترتیب، گفتن دویدن و ورود با هم در یک عبارت واحد در انگلیسی، آسان‌تر از ترکی است. ما می‌خواستیم بفهمیم که آیا زبان بدن نیز این تفاوت‌ها را جستوجو می‌کند یا خیر و کودکان از چه وقتی این الگوها را یاد می‌گیرند.

در این مطالعه کودکانی شرکت داشتند که از دستان خود برای نشان دادن اعمال خاص همانند دویدن به داخل خانه، هم با گفتار و هم بدون گفتار منفعت گیری می‌کردند. هنگامی که کودکان از حرکات همراه با گفتار منفعت گیری می‌کردند، حرکات آنها الگوهای زبان مادری آنها را منعکس می‌کرد. با این حال، هنگامی که فقط از بدون گفتار منفعت گیری می‌کردند، تفاوت بین زبان‌های ترکی و انگلیسی به مقدار قابل توجهی افت می‌یافت.

اوزچالیشکان خاطرنشان می‌کند: گفتن دویدن و ورود در یک حرکت در قیاس با گفتار آسان‌تر است، به اختصاصی برای تُرک زبانان که باید دویدن و ورود را در دو جمله جداگانه در گفتار خود گفتن کنند. به این علت هنگامی سخن بگویید نمی‌کنید، حرکت بدن نباید از این قانون پیروی کند و می‌توانید به راحتی آنها را کنار هم قرار دهید.

این الگوهای خاص زبانی در حرکات بدن در اغاز زندگی ظاهر خواهد شد و کودکان سه یا چهار ساله اغاز به نشان دادن این الگوها در حرکات گفتاری مشترک خود می‌کنند.

در این تحقیق این چنین مطالعاتی بر روی بزرگسالان بینا و نابینا، اعم از انگلیسی و ترک زبان با منفعت گیری از راه حلهای شبیه انجام شد. نتایج با نتایج یافت شده در کودکان مطابقت داشت حتی در بین شرکت کنندگانی که از بدو تولد نابینا بودند و هیچ زمان ناظر حرکات بدنی نبودند.

تعداد بسیاری از حرکات مشاهده‌شده در این مطالعه همانند سیستم نشانه‌ای بودند که توسط کودکان ناشنوا بدون روبه رو با زبان‌های اشاره مرسوم تشکیل شده‌اند. این شباهت به وجود یک سیستم حرکات جهانی بالقوه اشاره دارد که از زبان، توانایی شنوایی یا بینایی فراتر می‌رود و ربط گسترده‌تری را ممکن می‌سازد.

مرحله بعدی این تحقیق، همانطور که اوزچالیشکان مشخص می کند، متشکل از کودکان نابینای ترک و انگلیسی زبان است تا اشکار بشود که آیا این الگوها در آنها نیز همانند کودکان بینا و بزرگسالان در اغاز زندگی ظاهر خواهد شد یا خیر.

این مطالعه در مجله Language and Cognition انتشار شده است.