فینال لیگ ملت‌های اروپا بین تیم ملی پرتغال و اسپانیا؛ در یک سوی میدان رونالدو و تیمش وجود دارند و در سمتی دیگر اسپانیایی‌ها، جنگ برای فتح یک جام است، جامی که می‌تواند کارنامه تک تک بازیکنان دو تیم را جلای خاصی بدهد. این جام حتی برای رونالدو هم مهم است، بازیکنی که در مسیر زندگی فوتبالی و شخصی‌اش به عناوین و افتخاراتی دست اشکار کرده که هر یک از آنها می‌تواند آرزو و رویای تحقق نایافته‌ای برای هر انسان یا بهتر بگوییم هر ورزشکاری باشد.

فینال باشد و رونالدو در زمین باشد و برای رسیدن به یک جام دیگر نجنگد؟ حتی فکرش را هم نمی‌توان کرد. به تاریخ تولدش نباید نگاه کرد. این رونالدو همه شدنی نیست، نه از نظر فکری و ذهنی و نه از نظر بدنی و فوتبالی! او از جنس بشر نیست و نمی‌خواهد بر پایه اصول فیزیولوژیک به فوتبال فکر کند و آن را ادامه دهد، برای CR7 هم چنان  سن یک عدد است.

باید رونالدو باشی و تا این مدت در سن ۴۰ سالگی به معنی واقعی کلمه اصول زندگی حرفه‌ای را مو به مو اجرا کنی. فقط باید رونالدو باشی تا  خستگی‌ناپذیر در فکر کسب افتخارات تازه باشی، باید رونالدو باشی که تا این مدت نشاط گل‌هایت در دهه چهارم زندگی برایت به اندازه جوانی ۱۷- ۱۸ ساله از ته دل و واقعی باشد، باید رونالدو باشی که تا این مدت برای رسیدن به جام و قهرمانی حریص باشی؛ تلاش کنی، اشک بریزی و بخندی!

لطفا رونالدو باشید/

فقط یک رونالدو می‌تواند سپس از گلزنی مجدد برای تیمش نشاط کند و با عجله توپ را به بین میدان ببرد تا بازی برای گل‌های دیگر تیمش سریعتر اغاز شود. فقط یک رونالدو می‌تواند بعد از معاوضه در دقیقه ۹۰ برای صدمه دیدن سر تاسف تکان دهد و غمگین روی نیمکت بنشیند! فقط رونالدو می‌تواند موقع زدن ضربات پنالتی از استرس چشم‌هایش را ببندد. فقط یک رونالدو می‌تواند سپس از قهرمانی مجدد و فتح جامی دیگر از خوشحالی گریه کند!

رونالدویی که با آن همه دبدبه و کبکبه خودش را نسل طلایی، ژن خوب و از ما بهتران نمی‌داند و تا این مدت هم در دهه چهارم زندگی‌اش بعد از رسیدن به پیروزی و قهرمانی و جام نمی‌توان غرور را در نگاهش دید؛ غروری که زیاد از فوتبالیست‌های وطنی بدون حتی یک دهم از افتخارات رونالدو در نگاه‌شان، کلام‌شان و حتی عملکردشان در مستطیل سبز موج می‌زند و به داشته‌هایی می‌نازند که این ستاره چهل ساله فوتبال دنیا در اوج افتخارات فوتبالی‌اش برای رسیدن به ده‌ها پله بالاتر از آن می‌جنگد و هم چنان برای بهتر شدن و رسیدن به افتخارات زیاد تر انگیزه اش را از دست نمی‌دهد!

رونالدو یک الگو است و بدون شک نمی‌توان او را با هیچ فردی جز خودش قیاس کرد ولی حداقل می‌توان انتظار داشت فوتبالیست‌های دیگر از جمله بازیکنان وطنی‌، حداقل تلاش کنند ادای رونالدو بودن را در بیاورند! یعنی واقعا این کار را هم نمی توانند انجام بدهند؟!