سریال وحشی یکی از کارهای خوب هومن سیدی است. خوب از آن جهت که می‌تواند ترسیم درستی از خاکستری بودن آدم‌ها داشته باشد و در روبه رو هرکدام را برای تصمیم‌گیری در روبه رو تراژدی‌های سخت و سنگین زندگی قرار دهد.

وحشی که بر پایه داستانی واقعی است، اتفاقات زندانی به نام علی اشرف پروانه را در روبه رو دوربین و یقیناً قضاوت افکار عمومی ‌قرار داده است. هر چند سه تکه نخست با ورود متعادل و در عین حال قابل قبول به داستان قتل‌های پروانه همراه می بود اما در تکه چهارم افکار عمومی ‌با نوشته جدیدی روبه رو می‌شود.

آیا زندان به گفتن نهاد تربیتی خود به یک خودمختاری از زور بازو و آزار و اذیت قلدرها تبدیل شده است؟ آیا پلیس فقطً با بازی روانی و نه استناد به مدارک به جستوجو اعتراف گیری است؟ آیا وکلای تسخیری قادر به حمایتموکل نیستند و آیا وکیلی که دست و دلش لرزیده است صلاحیت جستوجو کردن یک پرونده جنایی را دارد؟

سیدی به سادگی با کادر‌های بسته می‌تواند استیصال آدم‌ها را در هر نقطه‌ای که ایستاده‌اند نشان دهد. قوت تصمیم گیری آن‌ها را تا مرز ناممکن ببرد و شخصیت‌ها را در منگنه‌های روانی قرار دهد.

موسیقی متن، فیلمنامه و انتخاب بازیگر همه انها در راستای این مقصد بوده و به نظر می‌رسد سیدی به جزئیات دقت اختصاصی دارد.

برای کارگردانی که می‌خواهد تخلفات عیان در زندان یا ناکامی‌ وکیلی که در همه ‌پرونده‌های خود ناکامی خورده است را نشان دهد، بی ‌شک انتخاب نقش اول اهمیت اختصاصی‌ای دارد. در این سریال جواد عزتی که خاطره ما از او با فیلم زخم کاری است، توانمندی فرد دیگر در نقش آفرینی را به نمایش گذاشته است.

عزتی در نقش داوود اشرف نه قهرمان است و نه فردی خاص اما بالا و پایین‌های زندگی و بدبیاری‌های مداومش جهت شده مخاطب برای قاتل دل بسوزاند.

زیاد تر بخوانید: «وحشی» داستان واقعی قاتلی که تا این مدت زنده است/جواد عزتی در نقش مایکل اسکوفیلد ایران

این که در زندان زیاد تر از هر جایی حس ناامنی می‌کند و این که حس می‌کند پلیس ذره‌ای باورش ندارد و حتی راستش را افترا می‌داند و این که وکیلی دارد که حال و روزش برای داوود دلواپس کننده است جهت می‌شود مخاطب در ذهنش نسبت به کارکرد تربیتی و روبه رو نهادها با یک مجرم دچار سوال شود.

دلهره قتلی که نهان مانده اکنون به دلهره خلاصی از زندان رسیده است. سریال وحشی قرار است حقیقت‌های تلخ و وحشیانه تعداد بسیاری را نقل کند.