اگر بتوانید قلب انسان را بیرون از بدن و در شرایط زیاد مناسب برای پیوند نگهداری کنید، هم چنان می‌تپد. چطور این چنین چیزی امکان دارد؟ همان گونه که پژوهش جدیدی نشان داده است این قابلیت به مغز کوچک قلب مربوط می‌شود؛ یعنی خوشه‌ای از نورون‌ها که امکان پذیر نقش چشمگیری در نگه داری ضربان قلب داشته باشند.

مغز کوچک قلب همان چیزی است که به‌گفتن سیستم عصبی درون قلب شناخته می‌شود: مجموعه‌ای از اعصاب و گانگلیون‌‌ها که در بافت قلب وجود دارند. این سیستم همچون سیستم کنترل محلی به‌کار می‌آید و می‌تواند کارکرد قلب را تعدیل کند. قبلا فکر می‌شد سیستم عصبی درون قلب ساختار ساده‌ای دارد و دستورات خود را از مغز دریافت می‌کند؛ اما پژوهشی تازه نشان داده است که این همه‌ی ماجرا نیست.

کنستانتینوس آمپاتزیس، پژوهشگر مهم مطالعه از موسسه کارولینسکا توضیح می‌دهد: «مغز کوچک قلب نقشی کلیدی در نگه داری و کنترل ضربان قلب دارد. ما از مشاهده‌ی پیچیدگی سیستم عصبی درون مغز شگفت‌زده شدیم. فهمیدن بهتر این سیستم می‌تواند به بینش‌های جدیدی درمورد بیماری‌های قلبی منجر شود و به ابداع درمان‌های نوین برای بیماری‌هایی همانند آریتمی قلبی پشتیبانی کند.»

در پژوهش تازه، به منظور بازدید نقش سیستم عصبی درون قلب، قلب گورخرماهی مورد مطالعه قرار گرفت که به علت شباهت‌های زیاد با قلب ما، مدل حیوانی رایجی در پژوهش‌های مرتبط با قلب است. پژوهشگران با منفعت گیری از توالی‌یابی آر‌ان‌ای تک‌سلولی، مطالعات تشریحی و تکنیک‌های الکتروفیزیولوژیکی، ساختار و کارکرد نورون‌ها را درون قلب بازدید کردند.

پژوهشگران فهمید شدند چندین نوع نورون گوناگون در قلب یافت می‌شود که عملکردهای مختلفی دارند؛ ازجمله گروه کوچکی از نورون‌ها که دارای ویژگی‌های ضربان‌ساز می باشند. مطالعه‌ی پیشگامانه آن‌ها، ایده‌های قبل درمورد نحوه‌ی نگه داری ضربان قلب را به چالش می‌کشد و می‌تواند پیشرفتی اساسی برای درمان‌ها و مداخلات قلبی عروقی در آینده باشد.

آمپاتزیس می‌گوید: «به بازدید نحوه‌ی تعامل مغز قلب با مغز واقعی برای تنظیم کارکرد قلب تحت شرایط مختلفی همانند ورزش، استرس یا بیماری ادامه خواهیم داد. تصمیم داریم با بازدید این نوشته که چطور اختلال در شبکه عصبی قلب در تشکیل اختلالات قلبی نقش دارد، اهداف درمانی جدیدی را اشکار کنیم.»

مطالعه در مجله‌ی Nature Communications انتشار شده است.