در ادامه گزیده گفتگوی او را می‌خوانید: 

*یک‌سری عواملی است که این تورم را تشکیل می‌کند؛ این‌جوری نیست که مجلس بگوید من تصویب کردم که تورم نباشد و آن‌هم گوش می‌کند؛ تورم به قانون یا دستور رئیس‌جمهور گوش نمی‌کند. صد عامل، تورم‌زا است؛ این عوامل را درستش بکنید تا این تورم آرام بشود. ما در سال ۷۴، زمان دولت آقای هاشمی رفسنجانی تورم ۴۹ونیم درصدی را هم داشتیم، اما بلافاصله ترمزدستی را کشیدیم و سال بعدش ۱۲ درصد شد. 

*راجع به محاسبه رشد تورم هم این را به شما بگویم که ۷ سال تورمِ ۴۰ درصدی، ۲۸۰ درصد نمی‌شود؛ چون این تصاعد هندسی است؛ یعنی ۷ تا ۴۰ درصد پشت سر هم، ۶۰۰ درصد می‌شود و این وحشتناک است. 

*اکنون که می‌خواهید جلو این تورم را بگیرید، چه‌کار باید بکنید؟ چند روز پیش نماینده تازه مجلس آمده می بود، من با ایشان سخن بگویید کردم و گفتم شما اولین مطالبه‌ای که از حوزه انتخابیه خود دارید این است که برای مثالً کارمندی می‌گوید تورم ۴۰درصد است، اما حقوق ما ۲۰ درصد اضافه‌شده است؛ این عادلانه نیست. شما می‌گویید چشم، من رفتم در مجلس حقوق شما را هم ۴۰ درصد می‌کنم. به‌محض این که حقوق اینها را ۴۰ درصد کردید، آن‌زمان تورم می‌شود ۵۰ درصد. اگر حقوق را ۵۰ درصد کردید، تورم ۷۰ درصد می‌شود. به این علت، مشکل تورم قضیه کوچک نیست که شما فکر کنید که با یک مصوبه‌ای بشین پاشو می‌توانید تورم را مدیریت و مهار بکنید؛ امکانات و پیچیدگی‌های آن را نیز در نظر بگیرید. 

*من در کل، دولت آقای پزشکیان را یک دولت معتدل و خوب می‌دانم. در این دولت از نیروهای معتدل جناح‌های گوناگون منفعت گیری کرده است؛ از تندوتیزهای‌شان منفعت گیری نکرده است. آدم‌های هنجارشکن و آدم‌هایی که به قول معروف، بر صورت همدیگر پنجه بیندازند، در این دولت انتخاب نشده است. به همین علت، جریانات تند سیاسی هر دو طرف، از دست آقای پزشکیان دل‌خوشی ندارند؛ هم اصلاح‌طلبان تندرو، می‌گویندای بابا، چه شد؟ قرار می بود فلان باشد، چرا نشد؟ و هم برخی از جریاناتی مسما به اصول‌گرایی. 

*من چندین دفعه و چندین دفعه این مسأله را عرض کردم که بالاخره نظام جمهوری اسلامی پایه‌های قدرتش از آراء مردم شکل می‌گیرد. امکان پذیر این چنین نظامی در کشورهای گوناگون اسامی مختلفی داشته باشد؛ یکی می‌گوید جمهوری، یکی می‌گوید دموکراسی و امثال آن، ولی ما به آن می‌گوییم مردم‌سالاری دینی. زیاد به اسمش کار نداریم؛ ولی من باور جدی دارم که به‌طور کلی، حکومت‌هایی مبتنی بر رأی مردم و مردم‌سالاری، یکی از ابزارهای غیر قابل اجتناب آن‌ها، قضیه حزب است. 

*من نمی‌گویم قطعنامه‌ها ورق‌پاره است؛ نه، زیاد صدمه می‌رساند، اذیت می‌کند، هزینه دارد، هزینه‌های ما را بالا می‌برد، اما باید به هرکدام‌شان وزن مناسب خودشان را دارد. در دنیا هم زیاد از کشورها را داریم که اصلاً تحریم نیستند، ولی گرسنه گرسنه‌اند. باید از این نحوه فکر هم اجتناب کنیم که همه راه‌حل مشکلات اقتصادی ما دیپلماسی است. 

*دولت باید مشکل بی‌اعتمادی را حل کند. من یک مثال می‌زنم؛ دولت آقای احمدی‌نژاد با این که اشکالاتی داشت، اما در جریان هدفمندی یارانه‌ها یک همکاری جدی بین مجلس و آن دولت به وجود آمد. ما برای این که یارانه انرژی را موثر کنیم، نزدیک به ۱۰۰ عمل ملزوم را لیست کردیم؛ یک‌سری عمل های پیشینی، یک‌سری عمل های میانه اجرا و یک‌سری هم عمل های پسینی می بود. سپس هم به این نتیجه رسیدیم که باید به هر ایرانی ۴۰هزار تومان یارانه انرژی بدهیم. این پول‌ها نیز به حساب‌های مردم رفت، اما گفتیم تا قیمت انرژی عوض نشود این پول را نمی‌توانید از حساب‌تان بردارید.