حقیقت این است که شرایط به سمتی پیش رفته که اندوخته گذاری در فیلم‌سازی روی کمدی‌سازی تمرکز اشکار کرده اما نتیجه کار نمایش سطح نازلی از کمدی بوده است. در غیاب تشکیل فیلم‌های اجتماعی در سینما و حالت تلخ تلویزیون در این دوران، شبکه خانگی به ساخت سریال‌های اجتماعی ورود کرد و توانست طیف وسیعی از مخاطبان سرگردان را جذب کند.

 تعداد بسیاری از کارشناسان سینمای ایران، فروش ۷۵درصدی کمدی‌ها را یک زمان برداشت می‌کنند  اما از نظر دیگر زیاد‌ها آن را یک تهدید جدی برای کلیت سینمای ایران می‌دانند. با دقت به چالش‌های حاضر در جامعه ایرانی احتمالا بتوان با اهمیت ترین و مهم‌ترین علت اقبال عمومی به فیلم‌های کمدی را نیاز مردم به طنز و نشاط در روبه رو با مشکلات روزمره اجتماعی دانست. سینما همیشه از دیرباز یکی از انتخاب‌های تفریحی مردم بوده و از طرفی تا این مدت در قیاس با موارد دیگر مقرون‌به‌صرفه‌تر است.

کارشناسانی که اعتقاد دارند دولت نباید در سینما دخالت داشته باشد، می‌گویند رونق کمدی‌ها می‌تواند جنبه‌های مثبتی همچون افزایش فروش و درآمدزایی و در نهایت رونق اقتصادی این هنر – صنعت را به جستوجو داشته باشد و این چنین علتشود توانایی های تازه در عرصه کارگردانی، نویسندگی و… کشف شوند.

از طرفی اما عده فرد دیگر اعتقاد دارند تمرکز بیشتر از حد بر کمدی به تضعیف دیگر قسمت‌های سینما منجر شده که افت کیفیت، نارضایتی علاقه‌مندان جدی سینما، تکراری شدن سوژه‌ها، کم شدن خلاقیت و… تبعات آن در این زمان بوده است. در کنار این موضوعات، باید یادآور شد که سینمای ایران به تولیدات اجتماعی آن در جهان شناخته می‌شود و دور از انتظار نیست که با این روال، شناخت جهان از سینمای ایران، به سمت آثار زیرزمینی برود که هر روز تشکیل آنها گسترش اشکار می‌کند.

کارشناس‌ها این چنین می‌گویند تاثیرهای تک‌ژانری شدن سینما در بلند‌زمان به‌شدت زیاد تر از تاثییر مثبت آن در این برهه وقتی است؛ به شکلی که این روال امکان پذیر بر فرهنگ و هنر جامعه تاثییر بگذارد. غفلت از مسائل اجتماعی، تاریخی و فلسفی در سینما می‌تواند به سطحی شدن فرهنگ عمومی در سلایق هنری بینجامد و همه اینها علتمی‌شود که سینما دیگر نتواند به گفتن آینه‌ای از جامعه، تنوع و عمق خود را نگه داری کند.

از نظر دیگر، عدم دقت به ابعاد کیفی سینما و دقت صرف به جنبه سرگرمی آن، در نهایت جهت کم شدن سطح جدی تولیدات نمایش خانگی، تلویزیون و حتی سطح کیفیِ دیدِ هنری و فرهنگی مخاطب خواهد شد.

در همین عرصه خبرگزاری ایسنا نوشته است که برای جلوگیری از پیامدهای منفی که می‌تواند تداوم تک‌ژانری شدن سینما داشته باشد، ملزوم است سیاست‌های جدیدی برای تشکیل و اکران فیلم‌های متنوع اعمال شود. سینمای ایران نشان داده است که اتخاذ یک سیاست کلی برای آن به علت چندپارگی تصمیمات در نهادهای فرهنگی موازی، هیچ زمان کارآمد نیست و هر کس با دقت به سیاست‌های ارگانی خود، تصمیماتی به سود خود اتخاذ می‌کند.

اما به نظر می‌رسد ملزوم است وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در دوره تازه خود، ضمن همفکری با نهادهای موازی فعال در حوزه سینما، برای هریک نقشی در این مسیر در نظر بگیرد. یقیناً در این مسیر، چالش بزرگی پیش‌ روی تصمیم‌گیران قرار دارد و آن هم تشکیل توازن بین تصمیمات حمایتی و اقتصاد قسمت خصوصی است که می‌تواند یک‌شبه بر باد برود و قسمت دولتی در این نوشته تبحر خاصی دارد.

ایسنا این چنین نوشته است: مشکل دیگر در مسیر تشکیل اعتدال در حوزه سینما، حالت اکران است که با مخاطب به مثابه مشتری سروکار دارد. تشکیل بهترین فیلم‌ها در ژانرهای گوناگون، در صورتی که مخاطب به تماشای آنها ترغیب نشود بی‌منفعت است؛ کما این که در دو سال قبل فیلم‌های خوبی در حوزه اجتماعی یا دفاع مقدس ساخته شد که فروش آنها در کل معادل یک‌دهم هزینه تولیدشان هم نبوده است.

در همین رابطه امیر‌حسین علم‌الهدی، کارشناس سینما، می‌گوید: «فیلم‌های اجتماعی نمی توانند فقط به بازارهای داخلی اتکا کنند. قطعا باید راهکارهای بهتری برای تعامل با بازارهای خارجی داشته باشیم. در این بین او گفت و گو اقتصاد سرزمین و مسائل کلی‌تری در بین است که فقط اختصاصی سینما هم نیست. ما در حوزه اقتصاد به بازار خارج نیاز داریم و سینما هم در این مورد مستثنا نیست. بخشی از مانع ها پیش ‌روی سینمای اجتماعی به موضوعات ممیزی و سانسور مربوط است. بالاخره سینمای ایران مسائل و پیچیدگی‌های خاص خودش را دارد و نباید فقط به فروش چند فیلم کمدی دل‌خوش می بود. هنگامی می‌توان از پیروزی سینمای ایران سخن بگویید کرد که همه تفکرها در آن فعالیت کنند.»

علم‌الهدی حرف های است: «وقتی که فیلم «مطرب» اکران شد، نزدیک ۴۵میلیارد تومان فروش داشت و همان زمان با یک فاصله وقتی فیلم سعید روستایی ۳۵میلیارد تومان فروش داشت. این مشخص می کند که باید همزمان به سینمای کمدی و سینمای مطالبه‌گر به یک اندازه دقت نشان داد. ضمن این که برای رونق سینما باید آداب جهانی سینما را مراعات کنیم و دست‌کم ۳۰، ۴۰درصد فضای رسمی در اختیار فیلم‌های خارجی باشد که آن هم یقیناً تا خبر ثانوی به‌ علت تحریم و سانسور دست‌یافتنی نیست.»