رایان سرلک با نقش‌آفرینی در فیلم راند چهارم (۱۳۹۷) به کارگردانی علیرضا امینی فعالیت بازیگری خود را اغاز کرد و با مجموعه تلویزیونی زیرخاکی (۱۳۹۸–۱۴۰۳) به کارگردانی جلیل سامان به شهرت رسید.

رایان توانایی شگرفی در عرصه بازیگری دارد و همین هم جهت شده تا زیاد ها به سراغ او همراه شوند. 

بازی‌اش در نقش «دارا» در سریال «در انتهای شب» به شدت مورد دقت قرار گرفت و اکنون در سریال «داریوش» هم نقش آفرینی می کند. 

او در مصاحبه ای حرف های هدفش این است که در سه سال آینده جایزه اسکار را بگیرد و نام خود را به گفتن کم سن ترین بازیگری که اسکار گرفته در تاریخ سینما ثبت کند. 

گرچه رایان  کودک با توانایی و توان‌مندی در بازیگری است اما تا این مدت از بی رحمی سینما خبر ندارد. چرا که زیاد بازیگران کودکی بودند که در فیلم و سریالی درخشیدند اما در تقدیر حرفه ای خود به افول رسیدند. 

برخی از آنها درهمان سنین پایین و پیش از آنکه به دوران بلوغ و هویت‌مندی برسند، به شهرت و محبوبیت رسیده‌ و هویت و چه بسا شخصیت متغیری از کودکان همسن و سال خود اشکار کرده‌اند.

طبیعی است کودکی که برای مثال در سنین ۸-۹ سالگی به شهرت رسیده و مردم در کوچه و خیابان او را می‌شناسند و از او عکس و امضا می‌گیرند یک کودک معمولی نیست و این اختلاف را می‌توان در مناسبت‌های خانوادگی و به اختصاصی در مدرسه و نظام آموزشی بیشتر از مکان‌های دیگر ناظر می بود.

 مسألۀ زیاد مهم این است که این کودکان با دقت به موقعیت خاص خود چطور فرآیند رشد را طی می‌کنند؟

 هنگامی این کودکان بازیگر به سن بلوغ می‌رسندیا به هر علت از وجود در سینما و تلویزیون محروم خواهد شد، چه اتفاقی برای آنها می‌افتد؟ 

این اتفاق لزوما به این معنی نیست که آنها از حیث اجتماعی و حرفه‌ای چه مسیری را طی می‌کنند بلکه خواسته اتفاقات روانی–عاطفی است که درون آنها رخ داده و چه بسا سلامت روانی–اجتماعی‌شان را تهدید می‌کند.

 محبوبیت و شهرت بازیگران کودک علتمی‌شود تا توقع آنها از خود، دیگران و جامعه تحول کند و یک دفعه کنارگذاشتن آنها از عرصه نمایش یا افول شهرت و محبوبیت‌شان علتضربه‌های روحی از جمله افسردگی و پرخاشگری در آنها شود. یقیناً برخی از آنها هنگامی به سن بلوغ و تشخیص عقلی می‌رسند، خود راه و حرفه فرد دیگر را برمی‌گزینند اما افرادی که به‌رغم میل باطنی‌شان پیش می‌روال درمعرض این تهدیدات قرار دارند.

 چه بسا ورود برخی از این کودکان به عرصه سینما و تلویزیون از بازیگری تا مجری‌گری فقط مبتنی بر الزام اقتصادی و مصالح تهیه‌کننده بوده، نه علایق یا حتی توانایی این کودکان اما استفادۀ ابزاری از این افراد حتی اگر ناآگاهانه صورت‌گیرد، بیشتر از همه به زیان خود این کودکان همه می‌شود. 

  عدنان عفراویان ، کودک فیلم «باشو غریبۀ کوچک» (بهرام بیضایی ۱۳۶۵) اهل جنوب است. او هم در محله خود مشغول بازی می بود که توسط عوامل فیلم گزینش شد. در هنگامه اکران «باشو غریبۀ کوچک» برخی از نشریه‌های سینمایی، موجی را هدایت کردند با این مضمون که بهرام بیضایی با کودکان فیلم‌هایش بدرفتاری می‌کند و این بد رفتاری علتشده آنها دچار اختلالات رفتاری شوند.

                                            عدنان عفراویان؛ کودک بازیگر فیلم «باشو غریبۀ کوچک» به کارگردانی بهرام بیضایی 

 کارگردان نام‌دار سینمای ایران در همان زمان جواب‌هایی داد. بعدها معلوم شد ریشه این انتقادها نابسامانی‌هایی بوده که گریبان‌گیر عدنان عفراویان شده می بود. 

 عدنان عفراویان بعد از خاتمه فیلم‌برداری هنگامی به شهر خود و خانه‌اش برمی‌گردد، دچار بحران دوگانگی می‌شود. این کودک بعد از آن اتفاق (که اولین و آخرین فیلمش می بود) موفق نشد به تحصیل ادامه دهد و سرنوشت او معلوم نشد. در برابر همه اعتراض‌ها، بهرام بیضایی او گفت: «مگر می‌شود تا آخر عمر قیم این کودکان می بود؟». 

  مجید مجیدی، کارگردان سینما بیشترین آمار منفعت گیری از بازیگران کودک در فیلم‌های خود را دارد.  آنهایی که با این کارگردان کار کرده‌اند، او را در صحنه جدی و سخت‌گیر اما مهربان با کودکان دیده‌اند.

  «محسن رمضانی» بازیگر نابینای فیلم «رنگ خدا» ( ۱۳۷۷) با وجود این که در دنیای تاریک خود سیر می‌کرد،  هر جا فیلم «رنگ خدا» به نمایش درمی‌آمد، مجید مجیدی او را با خود می‌برد. 

  محسن رمضانی کودک بازیگر (نابینا)ی فیلم «رنگ خدا» به کارگردانی مجید مجیدی

از جمله زمان اکران «رنگ خدا» در جشنواره فیلم کودک و نوجوان سال ۱۳۷۸، پنج روز میهمان اصفهانی‌ها می بود، اما بعد از این فیلم هیچ خبری از او نیست و همانند قبل از فیلم در دنیای تاریک خود سیر می‌کند. 

  بهاره صدیقی کودک «بچه‌های آسمان» (۱۳۷۵) همراه بازیگر کودک دیگر «میرفرخ‌هاشمیان» بعد از آخر این فیلم، پی سرنوشت خود رفتند و از آنها خبری نیست. چون بعد از آخر و اکران فیلم به شدت فراموش خواهد شد؛ اما در خبرها می بود که دوسال پیش بهاره صدیقی در یک تله فیلم در نقش یک نوجوان در سکانسی مختصر ظاهر شد که تا این مدت هم از تلویزیون پخش نشده‌ است.

  «کیومرث پوراحمد» هم بازیگران کودک را به روایت‌ فیلم‌هایش راه داده است و شاخص‌ترین آنها «مهدی باقربیگی» است که نمی‌توان او را فراموش کرد.

                    مهدی باقربیگی بازیگر سریال «قصه‌های مجید» به کارگردانی کیومرث پوراحمد

او در سریال قصه‌های مجید و چند فیلم سینمایی کیومرث پوراحمد بازی کرد. در طول پخش سریال در مرکز خبرها می بود. عکس، تفسیر، جایزه و مصاحبه، تا این که سرانجام مهدی باقربیگی از نوجوانی گذشت، به دانشگاه رفت و ازدواج کرد، به عضویت شورای شهر و استخدام شهرداری درآمد و اکنون احتمالا زیاد‌ها او را از یاد برده باشند. 

حقیقت این است که سینمایک حرفه دلنشین اما بی‌رحم است و معلوم نیست شهرت و محبوبیت و زرق و برق‌های آن تا کجا دوام دارد و ضمانت‌کننده سعادت و سلامت فرد است یا نه؟ سینما بعضی اوقات این کودکان را به شهرت و محبوبیت زودهنگام و منزلت اجتماعی بالا می رساند اما زمان کودکی کردن و رشد طبیعی را هم از آنان می گیرد. بازیگران کودک و خانواده هایشان باید مواظب باشند تا سینما، امکان کودکی کردن را از آنها نگیرد.