آزمون فصل قبل در رم جزو بازیکنان جانشین محسوب می‌شد، اما به علت تاثییر بالایش در روال بازی تیم، طبق معمول پای ثابت معاوضه‌های ژوزه مورینیو و دنیله ده‌روسی می بود. کارکرد نسبتا قابل قبول مهاجم ایرانی در قلب ایتالیا در شرایطی رقم خورد که بدن او از بدو ورود به رم ناآماده می بود و کیلوهای اضافه‌اش حتی در اواخر فصل هم به چشم می‌خورد! یعنی آزمون حتی تلاش نکرد آمادگی جسمانی‌اش را در بیشترین سطح فوتبال اروپا نگه داری کند که اگر این اتفاق رخ می‌داد، سرنوشت زیاد بهتری نسبت به بازی در امارات آن هم در ۲۹ سالگی در انتظارش می بود. او حتی نمی‌دانست که همین اکنون هم دیر نشده و فردی همانند علی دایی، تازه در این سن به بایرن مونیخ پیوست! فکر کنید اگر شهریار هم به جای ۲۵ سالگی همانند سردار در ۱۸ سالگی معارفه می‌شد، عجب اتفاق بزرگی در فوتبال ایران رخ می‌داد.

دایی که هیچ، سردار حتی طارمی هم نشد؛ مکمل او در تیم ملی که اخبار بسیاری در خصوص رابطه نه چندان دوستانه طرفین هم به گوش می‌رسد. طارمی در ۳۲ سالگی، الان ستاره بازی‌های تدارکاتی اینتر است و با انگیزه زیاد می‌خواهد به مهاجم نخست قهرمان ایتالیا تبدیل شود. احتمالا سردار توانایی بالاتری داشت، اما به وضوح از جاه‌طلبی کمتری نسبت به طارمی برخوردار است و شرایط جاری دو نفر کاملا این ادعا را ثابت می‌کند. از یاد نبرید در ۲۰ سالگی، سردار در روبین‌کازان بازی می‌کرد و طارمی در پادگان نیروی دریایی بوشهر، خدمت! گذران زمان اما نشان داد پیشرفت کردن و بالا ماندن، فقط به پول و موقعیت و شهرت نیست. یقیناً دور از انتظار است سردار این نوشته را فهمیدن کند؛ به خصوص هنگامی در دبی با اسب‌هایش مشغول خوشگذرانی است.