مرتضی عزتی، کارشناس اقتصادی  به داغ شدن مجدد‌ی او گفت و گو بر سر نقدینگی و اظهار این که دولت سزدهم در مهار نقدینگی طی سه سال تازه توفیق داشته است، اشاره کرد و او گفت: برپایه آخرین آمارهای حاضر، رشد سالانه نقدینگی در سال ۱۴۰۲ نزدیک به ۲۲ درصد بوده است. ادعای دولتی‌ها در خصوص این که نرخ رشد نقدینگی در دولت سیزدهم به پایین‌ترین نرخ در ۶۰ سال قبل رسیده است، حقیقت ندارد.

او با اشاره به آمارهای مستند حاضر در ادامه گفت: آمارهای رسمی نشان میدهند در طول ۶۰ سال قبل بیشتر از پانزده سال رشد نقدینگی کمتر از ۲۰ درصد بوده است. این چنین در چندین سال کمتر از ۱۰ درصد و حتی در سال ۱۳۴۹ منفی یازده درصد بوده است. بعد با هر معیاری که درنظر بگیریم این ادعا که رشد نقدینگی در دولت سیزدهم در ۶۰ سال قبل کمترین بوده است غلط است.

عزتی در توضیح این نوشته افزود: رشد نقدینگی در ۶ سال از ۸ سال دولت مهندس موسوی زیربیست درصد بوده است. بعد از آن نیز در سالهای ۱۳۶۸، ۱۳۷۶، ۱۳۷۷ و ۱۳۸۷ کمتر از ۲۰% بوده است. ولی از سال ۱۳۸۸ زیر بیست درصد نیامده است.

او اصرار کرد: یک مسئله مهم این که ماهیت نقدینگی به گونهای است که رشد ماهانه آن چندان معنادار نیست. چون امکان پذیر یک ماه کاسته شود و ماه سپس افزایش بیابد یا بالعکس. رشد نقدینگی در ایران در طول دوره ای که آمار وجود دارد حتی در سالهای گوناگون در برخی ماه ها زیاد کمتر از رشد سالانه و در برخی ماهها زیاد تر از آن و حتی در برخی ماهها منفی بوده است. آنچه مهم است این که رشد سالانه آن معیار ارایه آمار است. اگر بخواهیم دقیقتر بگوییم، حتی باید او گفت تاثییر رشد بلندمدنت آن معنادار است.

عزتی اضافه کرد: مسئله دوم این که نقدینگی یک ابزار سیاستگذاری است. افت یا افزایش رشد آن به خودی خود هیچ قیمت مستقلی ندارد. به طور معمول در همه کشورها نرخ رشد آن مثبت است. به تناسب هدفهایی که برای اقتصاد وجود دارد بعضی اوقات باید زیاد تر افزایش بیابد و بعضی اوقات کمتر افزایش بیابد و در موارد استثنا نیز منفی شود. چون افزایش آن می تواند به رشد اقتصادی پشتیبانی کند و افت آن میتواند تورم را افت دهد. بر این پایه رشد نقدینگی اساسا برای اقتصاد مثبت است. ولی در سیاست گذاری، مهم سیاست‌های فرد دیگر است که می تواند مکمل آن باشد تا رشد نبقدینگی به رشد اقتصادی بیانجامد و همزمان تورم را افزایش ندهد.

عضو هیات علمی دانشگاه پرورش مدرس اضافه کرد: مسئله سوم این که اگر رشد اقتصادی افت یافت، به معنی آن است که مجموع سیاست‌های اقتصادی (و حتی غیرااقتصادی) برای اقتصاد سودمند نبوده است. حال بگردیم و بگوییم ما نقدینگی را کمتر یا زیاد تر رشد دادیم، هیچ ارزشی ندارد. وقتی این سیاست یا هر سیاست فرد دیگر مورد قیمت است که نتیجه مورد قیمت بدهد. با پیروزی سازی کاذب، جز بدبختی مردم چیزی نخواهیم داشت.

او در آخر اصرار کرد: مسئله مهم این که من چندین دفعه به وزیر اقتصاد و روسای بانک مرکزی دولت سیزدهم گفتم که این سیاست‌ها، رشد اقتصادی را افت می‌دهد و باید سیاست‌ها را تحول دهید، ولی انگار گوش شنوا برای پیشنهاد‌های علمی نداشتند و نتیجه آن شد که امروز می‌بینیم رشد اقتصادی که با اهمیت ترین شاخص بهبود اقتصاد است افت یافته است و دولت در آخر کار خود، ناچار است این‌گونه به جستوجو ساختن پیروزی اقتصادی کاذب دست و پا بزنند.