متاسفانه برخی ساده اندیشان نیز به علت شعارهای ظاهر فریب آنان، در بیراهه آنان قدم برمی‌دارند.

اینها تلاش می کنند برخلاف آنچه در علم اثبات شده است، اثرگذاری مثبت روابط اقتصادی خارجی بر رشد و گسترش اقتصادی را تکذیب کنند و این باور را ترویج دهند که با ماندن در پیله خود و بدون منفعت گیری از توانمندیها و دانش و تکنولوژی کشورهای پیشرفته، می‌توان به یک باره و از ابتدا تکنولوژی نو خلق کرد و این تکنولوژی جهت رشد اقتصاد می‌شود (چنانچه در ادعاهای برخی می بینیم).

اینان تلاش می‌کنند ایرانیان را سرگرم اختراع مجدد چرخ کنند. بی شک این سرگرمی سرزمین را در گردونه گسترش، عقب و عقب‌تر خواهد برد. چنانچه در قریب به ۲۰ سال تازه توانایی شده است. این گروه در اظهار‌های خود، تحریم را بی‌تاثییر منفی دانسته و حتی آن را برکت می‌دانند و در دوره‌های گوناگون جهت تشکیل و گسترش آن شده اند و هر زمان که سیاستمداران دوراندیش خواسته‌اند آن را رفع کنند، ایشان همگام با دشمنان این سرزمین، مانع از بین بردن تحریم ها شده اند (چنانچه در مناظره‌ها نمونه های آن را دیدیم).

بر پایه علم اقتصاد، با اهمیت ترین عوامل رشد اقتصادی در همه کشورها، نیروی کار و اندوخته است که ایشان آن را تکذیب می کنند. از یک سو فرار مغزها را که سالانه ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیارد دلار به سرزمین خسارت داخل می کند و همراه خود سالانه میلیاردها دلار نقد را از سرزمین خارج می کند، سودمند می دانند و بدون آگاهی از مفاهیم اولیه ملزوم، با این توجیه که آنها که با تفکر ما هماهنگ نیستند، بهتر است بروند و یا توجیه نادرست دیگر که این هم صادرات است، از فرار و خروج اندوخته‌های انسانی و مالی سرزمین حمایتمی‌کنند. در نتیجه آن، ایران را از متخصصان و فرهیختگان خالی می‌کند تا اندوخته‌های انسانی پرورش شده در ایران برای خدمت به کشورهای دیگر بروند. این دیدگاه ایران را از این اندوخته های زیاد بزرگ انسانی تهی و نصیب می کند. این یکی از بزرگ‌ترین خطرات تحجر است که آگاهانه یا ناآگاهانه از دست رفتن اندوخته ها را نعمت جا می زند.

افزون بر این، این دیدگاه تلاش دارد قیمت و اثرگذاری اندوخته و اندوخته گذاری خارجی بر رشد اقتصادی را تکذیب کند و از این طریق، ایران را از آن بی منفعت کند که نتیجه آن رکود هر چه زیاد تر اقتصاد ایران و بی منفعت ماندن سرزمین از نعمت رشد اقتصادی است.