فارغ از تحلیل و تفسیر، اگر فوتبال را جزیی از اتفاقات فرهنگی جامعه بدانیم، تبریز تاریخ با لیاقت‌ای نوشته است، گرچه احتمالا بنا به عناد و تنگ‌نظری‌ها فاتح جام (لیگ‌برتر) نبوده، امّا تاریخ‌ را ناگریز از گذر و چشم‌پوشی ‌کرده است.

طی این سال‌ها تعداد بسیاری از آنانی که مدام چشم نمود‌گری تبریز را ندارند، تلاش در فضاسازی و شفاف‌تر، امنیتی کردن این خطه و به‌خصوص تراکتور داشته‌اند. احتمالا این نگاه، یادگار سیاسی‌کاری‌ها در حول محور تراکتور در اواخر دهه ۸۰ و اغاز دهه ۹۰ باشد. روزگاری که نگارنده تیتر زده می بود «دود سیاست از اگزوز تراکتور» آن سال‌ها گذشت، فضای سیاسی و‌ اجتماعی دگرگون شده و تراکتور نیز به سوی عرصه‌ای دیگر حرکت کرده است.

نیک و بد این دگرگونی را باید به ناظران بر تاریخ سپرد و مروری داشت به این که، چه بودیم و چه هستیم؟! و تأمل بر چه داشتیم و چه داریم! آنچه در این بین محکم مانده، عرق و تعصب به اصول است.

 رویدادی که چند روز قبل در ورزشگاه یادگار، ماندگار شد، لحظات و صحنه‌هایی را داشت که هیچ دوربینی توان ثبت شکوه و هیچ قلمی هنر توصیف آن را ندارد. احتمالا برخی این حماسه را تکراری قلمداد کنند، امّا همین تکرار، آرزو و حسرت زیاد‌ها است.

طی یکسال تازه، این چهارمین حماسه‌ای می بود که پرشورها خلق کردند و ورزشگاه یادگار گرد آمدن بیشتر از ۱۰۰ هزار نفر از اقصی نقاط ایران و حتی خارج از مرزها را توانایی کرد. این گرد هم آمدن با علم بر این بوده که آن ورزشگاه کمترین‌ امکانات میزبانی از هواداران را داشته، دلیلی جز عشق ندارد. روی دیگر این حماسه، نظم و امنیت بی‌نظیری می بود که در ثبت شکوه و عظمت پرشورها نقش داشت.

چشم خیل کثیری از تنگ‌نظران بر وقوع اتفاقی در این گرد هم آمدن می بود که آن را بر سر نیزه‌ کنند و گریبان بِدرند و حرص فرو خورده خود را برون ریزند.

درایتی که در این سال‌ها در نهادهای تصمیم‌گیر استان حاکم شده، خوشبختانه عرصه را بر آن جماعت تنگ‌نظر و بنیادگرا بسته و تبریز و‌ آذربایجان در این روزگار پر محنت فوتبال ایران، هم چنان دلبری و نمود‌گری می‌کند. 

مصداق بارز این سیاست و نگاه تنگ‌نظرانه را رسانه‌ای پیش گرفته که گفتن «ملّی» را یدک می‌کشد. هر چند از این نگاه پر از تبعیض و بی‌درایتی حیرت زده نیستیم، امّا این سوال بی‌جواب‌ تکرار می‌شود که به‌راستی چرا بازی روز قبل تراکتور – سپاهان از شبکه سه سیما پخش نشد؟!

بی‌تردید هنگامی بیشتر از ۱۰۰ هزار نفر برای تماشای یک مسابقه به ورزشگاه می‌آیند، این بازی میلیون‌ها ببیننده تلویزیونی نیز دارد.هیچ توجیه و بهانه‌ای هم نیست و برخلاف پیشگویی بدخواهان و‌ بددلان هیچ اتفاق خارج از عرف و اخلاقی نیز روی نداد که هیچ، نمایش باشکوه ادای احترام به پیشوایان مذهبی و شهدا و شخصیت‌های میهن‌پرست را نیز همگان ناظر بودند.

چه می‌شود که از نگاه رسانه ملی بازی لیگ عربستان که تا سال قبل سرزمین دشمن به شمار می‌آمد، از بازی ‌تیم‌های پر هوادار تبریز و اصفهان که هر دو از خطه‌ «ایران»اند و صاحب تمدن و تاریخ، با اهمیت‌تر می‌شود،‌ به گفتن مَثل معروف، چرا «مرغ همسایه غاز است» ؟ به‌راستی ‌که در هیچ برهه‌ای از تاریخ فردی این‌این چنین مصمم برای برهم زدن اتحاد و‌ انسجام ملی برنخاسته‌ است.  

کاش عظمت آذربایجان را باور کنند و این این چنین بر طبل عناد و تبعیض نکوبند تا بهانه دست نااهلان نیافتد.